Uporządkujmy fakty. 19 kwietnia na łamach bloga naukowego serwisu internetowego Huffington Post ukazał się artykuł „Dlaczego obawiamy się superinteligentnych maszyn” („Transcending Complacency on Superintelligent Machines”). Pretekstem była premiera filmu „Transcendencja”, przestrzegającego przed konsekwencjami stworzenia sztucznej inteligencji potężniejszej niż ludzka. Głos ten pozostał niezauważony, dopóki 1 maja nie powieliła go gazeta „The Independent”.
Artykuł podzielał wyrażone w filmie lęki.
W powszechnym odbiorze został odczytany jako głos Stephena Hawkinga, najlepiej rozpoznawanej postaci dzisiejszej nauki – geniusza na wózku inwalidzkim, porozumiewającego się ze światem poprzez syntezator mowy. Profesor kilkakrotnie wygłaszał już nośne medialnie tezy, dotyczące m.in. potrzeby unikania kontaktu z obcymi cywilizacjami – bo ryzyko jest zbyt duże, pilnej konieczności kolonizacji Układu Słonecznego – by nie trzymać wszystkich jajek w jednym koszyku, czy zbędności Boga przy powstawaniu Wszechświata. Ostrzeżenie przed sztuczną inteligencją zostało zatem potraktowane podobnie, jako ciekawostka – interesująca, ale zaledwie dygresyjna uwaga filozofującego ekscentryka. Mimo że zwracało uwagę na konkretne przykłady (choć jeszcze nieinteligentne i nieświadome): cyfrowe sekretarki Siri czy Cortana w smartfonach, asystentów i partnerów do pogawędek na stronach internetowych czy coraz chętniej wykorzystywane przez wojsko roboty bojowe, które będą z czasem zyskiwać coraz większą autonomię, bo o ich przetrwaniu na polu bitwy zadecyduje szybkość reakcji – co wyklucza człowieka z łańcucha decyzyjnego.
Zlekceważenie powyższego ostrzeżenia to duży błąd.