Świat z coraz bardziej napiętą uwagą przygląda się relacjom izraelsko-palestyńskim. We wrześniu w ONZ ma się odbyć głosowanie nad uznaniem państwa palestyńskiego (które do tej pory nie istnieje). Poparcie zadeklarowało ponad 120 państw, swój sprzeciw zgłasza jednak Waszyngton, twierdząc, że taka forma uznania Palestyny byłaby „aktem jednostronnym”, a zdaniem Izraela akt ten utrudniałby negocjacje pokojowe. Tyle że proces pokojowy trwa od dokładnie 20 lat, nie zapobiegł tysiącom ofiar ani ekspansji izraelskich osiedli.
W maju Barack Obama przypomniał, że USA opowiadają się za powstaniem państwa palestyńskiego w drodze porozumienia, którego podstawą – jeśli idzie o terytorium – byłyby granice sprzed wojny 1967 r. Dodał, że zakłada ewentualną wymianę terytoriów, uznanie Izraela przez Autonomię Palestyńską oraz porozumienie w kwestii powrotu uchodźców. Wywołało to wówczas żywy sprzeciw izraelskiego premiera. Teraz deklaruje on nieoficjalnie, że ówczesne granice mogłyby być punktem wyjścia do rozmów o przyszłej Palestynie. Być może jest to tylko element izraelskiej ofensywy dyplomatycznej, mającej nie dopuścić do głosowania w ONZ albo wpłynąć na jego wynik. Tak czy inaczej jest to ważny moment.
Konflikt izraelsko-palestyński, jeden z najtrudniejszych do rozwiązania problemów współczesnego świata, a szczególnie sprawa utworzenia w pełni suwerennego państwa palestyńskiego, budzi w Polsce zrozumiałe zainteresowanie. Dlatego polecamy rozmowę, jaką Artur Domosławski przeprowadził z prof. Zygmuntem Baumanem, wybitnym socjologiem, obserwującym dramat bliskowschodni od dziesięcioleci.