Globalne interesy i nowe inicjatywy Europy, Chin, ONZ czy Rosji muszą poczekać, bo albo w Waszyngtonie nie ma prezydenta zajętego wyczerpującą kampanią wyborczą, albo nie chce w czasie tej kampanii za bardzo się wychylać, żeby nie psuć sobie sondaży. Albo nie ma co z nim gadać, gdyż nie wiadomo, czy się utrzyma, a nuż lepiej poczekać, by kumać się z nowym, zwykle krytycznie nastawionym do przeciwnika.
Tak jest i w tym roku. Od szczytu NATO w Stambule w czerwcu 2004 r. to, co się niebezpiecznie tli na głównych fajerkach światowej kuchni – tli się bez udziału międzynarodowego kucharskiego konsylium, bo takie żyje w zawieszeniu, nie działa – co doskonale widać teraz na przykładzie Iraku, Bliskiego Wschodu (gdzie dodatkowym czynnikiem niepewności jest nieobecność Jasera Arafata), Iranu, a nawet Korei.