Dariusz Suska, trzydziestokilkuletni poeta, uzyskał nominację do nagrody NIKE za swój poprzedni tomik wierszy „Wszyscy nasi drodzy zakopani”, a najnowszy – „Cała w piachu” – stanowi jej swoistą kontynuację. Jest Suska autorem, który w sposób wyrazisty i przejmujący zarazem poddaje refleksji problematykę śmierci. Buntuje się w ten sposób przeciwko marginalizowaniu jej przez współczesną cywilizację, uprawiającą kult młodości, świeżości i witalizmu. Dla Suski śmierć nie wiąże się jedynie z grozą, przerażeniem czy strachem. Przeciwnie, świadomość przemijania służy oswojeniu życia, nadaje mu właściwy wymiar.
„Cała w piachu” to książka, podobnie jak poprzednia, zanurzona głęboko w otaczającej nas rzeczywistości. Wiersze są lirycznymi narracjami, których „akcja” dzieje się w przestrzeni doskonale nam znanej: w krajobrazie blokowisk, na miejskich peryferiach lub też we wnętrzach typowych mieszkań. I jak na prawdziwą poezję przystało – odsłania ona niezwykłość drzemiącą pod podszewką zwykłości, jest pracą wyobraźni, która ujawnia drugie – metafizyczne, a może nawet religijne – dno naszego codziennego bytowania. Niesamowite wrażenia potęguje konfrontacja świata dziecięcych, niewinnych wyobrażeń ze światem jaźni człowieka dorosłego, który – z jednej strony – chciałby w nieskończoność przedłużać u dziecka ów stan pierwotnej niewinności, z drugiej zaś strony – wie, że jest to zamierzenie beznadziejne, gdyż dojrzewanie do straszliwej przecież wiedzy o naszej skończoności jest nieuchronnym procesem w życiu człowieka.
Wiersze Dariusza Suski pokazują, że możliwe jest uprawianie na wskroś nowoczesnej i niejako aktualnej poezji, która nie jest tylko czczą zabawą czy grą estetyczną.