Czwartek jest dniem rozrywki. Dlaczego czwartek, a nie sobota, niedziela lub każdy inny dzień tygodnia, tego nikt nie wie. Późnym wieczorem, a prawdę mówiąc zazwyczaj po północy, telawiwska młodzież szeroką strugą płynie do barów i dyskotek, tańczy przy dźwiękach najnowszych amerykańskich hitów, popija koktajle, piwo i wino. Trochę starsi, ale nie starzy, na ogół ci, których nowoczesny przemysł wylansował na posiadaczy kont bankowych, czytają ulubioną literaturę – spisy potraw w drogich restauracjach. Nic nie jest ich w stanie powstrzymać: ani islamski samobójca, który wysadził się w powietrze razem z dwudziestoma czterema nastolatkami czekającymi na otwarcie dyskoteki, ani jego kolega po fachu, który zrobił to samo w jerozolimskiej restauracji Sbaro. W lokalach, w których hałas do dwustu decybeli uważany jest za cichą zabawę, nikt nie słyszy ani huku materiałów wybuchowych, ani ostrzeżeń policji, zapowiadającej możliwość dalszych zamachów. Pokolenie wciśnięte między niekończące się wojny szuka kilku chwil odprężenia.
Urodzeni pesymiści przypominają, że orkiestra na „Titaniku” grała do ostatniej chwili. Ortodoksyjne ruchy religijne rozlepiają na murach plakaty nawołujące do zmawiania psalmów, bo nie czołgi i armaty pokonają Arafata, lecz wiara we Wszechmogącego. Spryciarze sprzedają naiwnym i wystraszonym działki w Republice Vanuatu. Za cztery tysiące pięćset dolarów można sobie tam kupić kawałek ziemi i żyć na niej spokojnie, bez grozy terroryzmu. Są nabywcy. (Wyspy Vanuatu można znaleźć, przy pomocy szkła powiększającego, na mapie Pacyfiku lub w POLITYCE 19/96). Coraz liczniejsi Izraelczycy nabywają mieszkania w Pradze, Budapeszcie lub na Florydzie. – Nie, nie, broń Boże, nie z zamiarem emigracji – powiadają.