Jednym z symboli nowej fali jest Shawn Fanning. W 1999 r. wstrząsnął światem muzyki. W czerwcu tego roku Fanning – dziewiętnastoletni student Northeastern University w Bostonie – udostępnił w Internecie serwis o nazwie Napster. Jego zadaniem było ułatwienie wymiany plików między podłączonymi do sieci komputerami. Oczywiście najchętniej wymienianymi plikami były w tym czasie cyfrowe zapisy utworów muzycznych, tzw. empetrójki (mp3). Nastała epoka peer-to-peer (w skrócie: p2p), czyli serwisów ułatwiających bezpośrednią koleżeńską współpracę między internautami.
Napster szybko stał się obiektem ataku ze strony koncernów muzycznych, oskarżających serwis o współudział w przestępczym procederze muzycznego piractwa. Formalnie rzecz biorąc, większość wymienianych utworów była skopiowana nielegalnie. Tak jak m.in. utwory z nowego albumu zespołu Metallica, które zaczęły krążyć w sieci, a potem w małych radiostacjach, jeszcze przed oficjalną premierą płyty. Zespół wytoczył w 2000 r. proces, który oznaczał początek końca Napstera. Oznaczał również początek rozkwitu fenomenu p2p.
Napster miał – oprócz tego, że dał się złapać prawnikom – jedną wadę. Po to, żeby wymiana między internautami była skuteczna, potrzebny był centralny komputer – serwer, w którym gromadziły się dane plików. Gdy w lipcu 2001 r., na skutek nakazu sądowego wstrzymał działalność, sieć współpracy również padła. Wady tej nie miał uruchomiony pod koniec 2001 r. projekt Kazaa.
Wielka kolekcja wszystkiego
Każdy z jego użytkowników musi zainstalować na swoim komputerze odpowiednie oprogramowanie, dzięki któremu staje się on członkiem większej społeczności. Społecznością tą jednak nie kieruje żaden centralny superkomputer, komputery podłączonych do sieci użytkowników automatycznie komunikują się między sobą wymieniając informacje o przechowywanych na dyskach plikach gotowych do wymiany.