3 listopada 1938 r. ulice Łodzi rozbrzmiewały przeciągłymi okrzykami gazeciarzy: „Nieludzka zbrodnia! Poparzona kobieta zabrała tajemnicę do grobu!”. Popołudniówka „Echo” donosiła na pierwszej stronie: „Po godzinie 23 nocy ubiegłej posterunek policyjny na ul. Brzezińskiej zaalarmowany został rozpaczliwymi wołaniami o pomoc. Posterunkowy nadbiegł z pomocą i ujrzał nagą kobietę idącą resztkami sił i jęczącą okropnie. Przewieziona do szpitala zmarła po paru godzinach”. Następnego dnia wydarzenie szeroko opisywały wszystkie łódzkie dzienniki. „Kurier Łódzki”: „Wypadek wydarzył się na polach przy ul. Smutnej. Tutaj nieszczęśliwa kobieta została oblana jakimś łatwopalnym płynem i podpalona, (...) pozdzierała z siebie resztki ubrania, dowlokła się około 300 m do podwórka domu nr 147 przy Brzezińskiej i tu padła nieprzytomna. Przypuszczenie, iż miał tu miejsce wypadek samobójstwa zapewne nie utrzyma się”. „Głos Poranny” zwracał uwagę na widoczne na przegubach jej rąk ślady skrępowania. „Skończ ze mną!” – miała krzyczeć do chwili utraty przytomności. Znaleziona w miejscu zbrodni mała walizeczka na drugie śniadania nasunęła policji przypuszczenie, że była robotnicą. 5 listopada „Kurier Łódzki” poinformował, że ofiarą jest Władysława Bytomska, zatrudniona w tkalni wełny i jedwabiu firmy Hirszberg i Birnbaum, delegatka fabryczna z ramienia Klasowego Związku Zawodowego.
Jak ustalono – Władysława Bytomska „była kobietą samodzielną, zachowaniem swym zdradzała charakter ponury”. Dwukrotnie karana więzieniem za przynależność do organizacji komunistycznej: najpierw 3 lata, potem – 4 lata.