Opowieść można zacząć w 1999 r., gdy Wiesław Walendziak oraz Kazimierz Marcinkiewicz kończą swój pierwszy poważny epizod udziału w rządzie AWS, po ich odejściu z Kancelarii Premiera Jerzego Buzka. Postanawiają – na wypadek powrotu do władzy – że trzeba się lepiej przygotować. Instytut Środkowoeuropejski, który w tym celu zakładają, miał być pierwszą fabryką myśli, think tankiem prawicy. – Chcieliśmy, żeby polska prawica przyswoiła sobie myśli ekonomiczne amerykańskich neokonserwatystów – wspomina Wiesław Walendziak. Oprócz Walendziaka i Marcinkiewicza, ojcami założycielami byli m.in. Zbigniew Derdziuk (szef Komitetu Stałego Rady Ministrów w czasie premierostwa Marcinkiewicza, teraz jego współpracownik w warszawskim ratuszu), Wojciech Pawlak (obecnie szef TVP2), Adam Pawłowicz (dziś prezes Ruchu SA), Marek Budzisz, a także Jarosław Bauc (były minister finansów, obecnie szef Polkomtela). Stale współpracowali m.in. Stanisław Kluza (do niedawna minister finansów), Jarosław Sellin (wiceminister kultury), Konrad Szymański (eurodeputowany PiS), Waldemar Gasper (kiedyś Telewizja Familijna) oraz Cezary Michalski (teraz „Dziennik”).
Poprzeczkę ustawili wysoko. Już wtedy Derdziuk i Bauc przekonywali, że sposób konstruowania budżetu państwa jest marnotrawny i pilnie należy przejść na budżet zadaniowy. Nowy budżet pozwoliłby wygospodarować pieniądze na lepsze urządzenie się Polski w Unii. Oni nad tym nowym kształtem nowoczesnego państwa debatowali. O roli Polski w Unii, o nowym ułożeniu stosunków z sąsiadami. Nie według dzisiejszych standardów prawicy, lamentującej, że Bruksela nas skrzywdziła, pobiła i oszukała. Ale takich, które np. pozwolą nam domagać się swobody świadczenia usług. – Żebyśmy nie byli tylko rezerwuarem taniej siły roboczej dla Unii – zapala się Walendziak.