Podobno Lars von Trier, zdobywca Złotej Palmy, w swym filmie „Tańcząc w ciemnościach” (o którym pisałem w poprzednim numerze) do nakręcenia scen musicalowych używał aż stu kamer, ale mówiąc szczerze, na ekranie tego nie widać i nie za efekty specjalne należała mu się główna nagroda festiwalu. Ale były jeszcze ciekawsze pomysły. Darren Aranofski (którego „Pi” było niedawno w naszych kinach) w nowym filmie „Requiem dla snu” dzieli ekran na dwie połowy: w jednej mamy bohaterów w normalnym planie, w drugiej wybrane ich „elementy” w zbliżeniu. Świat przedstawiany na ekranie też składa się z coraz drobniejszych cząstek.
Stan emocjonalny człowieka końca wieku najlepiej oddaje tytuł amerykańskiego filmu Amosa Kolleka „Fast Food, Fast Women” (chyba nie trzeba tłumaczyć) i wcale nie zdziwię się, jeżeli takiej treści neon pokaże się kiedyś nad zakładem świadczącym usługi dla śpieszącej się donikąd ludności. Bohaterowie wielu filmów pokazanych w Cannes nie chcą żyć swym własnym życiem, próbują uciec w sny i marzenia, narkotyki, hazard, miłość i seks. Bohaterka wspomnianego filmu Aronofskiego marzy, by wystąpić w ulubionym telewizyjnym show, oczywiście w gustownej czerwonej sukience, do której się przymierza, ale bez powodzenia, więc stosuje drakońską dietę. W rezultacie doprowadza organizm do krańcowego wycieńczenia, nie mówiąc o gwałcie na własnej psychice. Jedna z kobiet filmu Amosa Kolleka zostawia bliskich i wyjeżdża szukać ukojenia do Nepalu, z góry wiemy, że daremnie.
Nawet kino z Dalekiego Wschodu, które do niedawna urzekało nas głównie stylowymi obrazami kostiumowo-historycznymi, dziś pokazuje na festiwalach współczesne opowieści, których protagoniści niewiele się różnią od europejskich czy amerykańskich wzorców.