Nastroje w „Trybunie” są podłe. Kolejne próby naprawy gazety nie przyniosły spodziewanych rezultatów. „Trybuna” – łagodniejsza, kiedy naczelnymi byli Marek Siwiec czy Dariusz Szymczycha – nie odniosła wielkich sukcesów, choć postrzegano wówczas organ SdRP jako w miarę umiarkowany, wpisujący się w publiczną debatę. Kiedy przychodziły jastrzębie, jak Janusz Rolicki czy teraz Marek Barański, sprzedaż lekko rosła, ale ten trend nigdy nie był trwały. Wkrótce wszystko wracało do smutnej normy („Trybuna” sprzedaje dzisiaj średnio ok. 35 tys. egzemplarzy). Poprzednik Barańskiego, Wojciech Pielecki, który próbował godzić opcję twardą z tonem pojednawczym, też poniósł klęskę.
Politycy SLD mają o „Trybunie” zdania podzielone. Jedni uważają, że jest zbyt radykalna i populistyczna, inni – że zbyt daleko odeszła od lewicowego etosu. Można odnieść wrażenie, że wszystkie pomysły na „Trybunę” znoszą się nawzajem, a ogólny bilans wychodzi na zero. A twarde fakty są takie, że teraz wydawca zwalnia 28 osób. – Wcześniej podziękowano już części administracji – mówi Aleksander Frydrychowicz, wiceszef SDP, w „Trybunie” przywódca niezadowolonych – teraz wyrzuca się dziennikarzy, reszcie zmienia się warunki pracy i płacy, zmniejsza fundusz honoraryjny. Marek Barański, nowy p.o. naczelnego „Trybuny”, mówi dyplomatycznie, że on jest tylko do roboty, został zatrudniony jako własna jednoosobowa firma, sam płaci podatki i inne opłaty. Ma robić dobrą gazetę, ale przyznaje, że nie ma jeszcze genialnej recepty. „Trybuna” przegapiła moment, kiedy zaczęły działać prawa rynkowe, kiedy zaczął decydować człowiek pod kioskiem, prosty czytelnik – uważa Barański.