Gdy w lutym ubiegłego roku przewodniczący Komisji Europejskiej José Barroso zaproponował utworzenie w Europie nowej uczelni technicznej na miarę słynnego amerykańskiego Massachusetts Institute of Technology (MIT) – fala krytyki mogłaby zatrzymać nawet największych zwolenników tego pomysłu. Ale nie Barroso. Jego determinacja łamała kolejnych sceptyków, zarówno w samej Komisji, jak i w wielu kręgach akademicko-biznesowych. 17 października, na trzy dni przed szczytem przywódców Unii w Lahti, Barroso nie tylko ponownie zadeklarował chęć uruchomienia Europejskiego Instytutu Technologicznego (EIT) jeszcze w czasie kadencji obecnej Komisji, ale przedstawił szczegółową propozycję prawną i finansową jego funkcjonowania. Szczyt zdominowało spotkanie z Putinem oraz wspólna polityka energetyczna Europy, więc uwadze komentatorów umknęła ważna decyzja dotycząca zielonego światła dla EIT.
Europa traci grunt pod nogami pod względem innowacyjności. Nagrody Nobla coraz rzadziej trafiają do badaczy europejskich. Najzdolniejsi młodzi naukowcy coraz częściej wybierają amerykańskie laboratoria jako miejsce spełnienia intelektualnego. W tym samym czasie Azja i Stany Zjednoczone coraz więcej łożą na naukę i szkolnictwo wyższe oraz na wsparcie przedsiębiorstw innowacyjnych. Na dodatek to, co przez stulecia decydowało o rozwoju i dominacji intelektualnej i technicznej Europy, czyli szkolnictwo wyższe, coraz bardziej odstaje już nie tylko od amerykańskiej uniwersyteckiej ivy league, ale i błyskawicznie rozwijających się uczelni azjatyckich w Chinach, Japonii, Indiach, a nawet Korei czy Malezji. Europa relatywnie coraz mniej łoży na kształcenie studentów, ale – co ważniejsze – uczelnie europejskie cierpią na rozdrobnienie i tradycyjny model kształcenia oraz organizacji.