Dawno temu władca Franków wysłał posłów na drugi koniec świata – do kalifa Bagdadu. Dwaj rycerze, Lantfried i Sigfried, wraz z żydowskim przewodnikiem o imieniu Izaak wyruszyli z darami z Akwizgranu na południe. We Włoszech wsiedli na statek. I poprzez Jerozolimę dotarli na dwór kalifa.
Harun al-Raszyd zdziwił się bardzo. Jeśli właśnie nie słuchał baśni z 1001 nocy, to sobie rządził całym światem. Prawie całym. Od Indusu po Atlantyk. Czasem miewał kłopoty na kresach, choćby z Maurami, którzy chcieli założyć własny kalifat w Hiszpanii. Ale tymi aborygenami na wschód od Pirenejów jeszcze nie zaprzątał sobie głowy. Skoro jednak ich wódz, jak mu tam? Lolek Duży? przysyła skórki bobrowe, to wypada być uprzejmym.
Harun gościł posłów przez kilka miesięcy. Z czasem przybysze zaczęli go jednak nudzić. By dać im do zrozumienia, że już się powinni wynieść, podarował ich Lolkowi słonia, dość kłopotliwy prezent, który niedawno sam otrzymał od władcy Persji.
Droga powrotna była uciążliwa. Ponieważ monstrualne bydlę wlokło się niewiele szybciej od ślimaka, obaj frankońscy panowie szybko się zmyli, a Żyd został z kłopotem na głowie. Wlókł się noga za nogą przez Jerozolimę, brzegiem morza ku Libii i ruinom Kartaginy. Tam chciał przeprawić się do Włoch. Karol akurat przymierzał w Rzymie cesarską koronę. Dowiedziawszy się o kłopotach Izaaka polecił zbudować specjalną krypę. Z Włoch, gdzie słoń – pierwszy od czasów Hannibala – przezimował, do Akwizgranu był już tylko rzut beretem. 20 lipca 802 r. słoń i Izaak dotarli do stolicy Karola. Cała ekskursja trwała cztery i pół roku, most między Orientem i Okcydentem został przerzucony.
Szatan z Akwizgranu
Akwizgran – po niemiecku Aachen, po francusku Aix la Chapelle – był starym rzymskim miastem, Aquae Grani, wodami Granusa.