To atak szatana – powiedział arcybiskup Peter Akinola, głowa Kościoła anglikańskiego w Nigerii, na wieść z Ameryki o zatwierdzeniu godności biskupa dla Gene’a Robinsona. Siedemnaście milionów czarnych nigeryjskich anglikanów tworzą dziś największy lokalny Kościół tej wspólnoty. Praktykowanie homoseksualizmu jest u nas prawnie i kulturowo nie do przyjęcia – wtóruje żółtoskóry przywódca anglikanów w Malezji. Episkopat i duchowieństwo Indii wszystkich obrządków sprzeciwa się i małżeństwom gejów, i wyświęcaniu ich na księży i biskupów – zapewnił wiceprzewodniczący Wszechindyjskiego Związku Katolików. Gej-biskup nie ma więc co liczyć na gratulacje w Trzecim Świecie. Ale wielebny Robinson jest białym anglikaninem z Zachodu, a tu układ sił jest inny.
Kościołem-matką tej światowej chrześcijańskiej wspólnoty, skupiającej dziś ok. 77 mln wiernych, jest Kościół Anglii. Nie byłoby go, gdyby nie chutliwy król Henryk VIII. Gdy papież nie zgodził się na unieważnienie małżeństwa Henryka z Katarzyną Aragońską, monarcha Albionu ogłosił się w 1534 r. najwyższym zwierzchnikiem chrześcijan na Wyspach. Powstał w ten sposób Kościół państwowy i król wymógł na nim zgodę na rozwód, ale doktryny i liturgii nie ruszał. Do dziś katolik może się poczuć na anglikańskiej mszy prawie jak u siebie: kadzidło pachnie tak samo, komże są tak samo białe, śpiewy jeszcze piękniejsze.
Po zerwaniu z Rzymem anglikanizm poszedł swoją drogą, dając początek wielu wspólnotom kościelnym, m.in. metodystom, do których należy obecny prezydent USA. Była to droga głębokiej demokratyzacji. Każdy z Kościołów anglikańskich jest w praktyce samodzielny, niezależny i zdecentralizowany. Dziś ta anglikańska rodzina liczy blisko 40 lokalnych Kościołów, w tym Kościół episkopalny USA, o którym zrobiło się w tych dniach głośno z powodu bp.