Andrzej Wajda powtarza, że Kraków jest zaprojektowany na miarę człowieka. Spore miasto, ale nie moloch, z wyraźnym centrum, sprzyja spotkaniom, rozmowie, wymianie myśli i pomysłów. W Krakowie reżyser mieszka w pobliżu Rynku Głównego. Stąd jest wszędzie blisko. Prof. Jacek Purchla, szef Międzynarodowego Centrum Kultury (róg Rynku i ul. Wiślnej): – Andrzej Wajda wpada do nas od czasu do czasu z jakimś pomysłem na wystawę, imprezę, którą moglibyśmy zorganizować. Opowiada o spektaklach, filmach, które oglądał, o ludziach, z którymi warto by coś zrobić. Czasem podaruje nam jakiś swój rysunek. Zawsze ma coś w zanadrzu.
Anna Król, kurator: – Rysunki na wystawę, którą kiedyś przygotowywałam, przywiózł mi z Warszawy sam, tłumacząc, że tak będzie szybciej. Kiedy usłyszał, że zrobiłam wystawę obrazów Artura Grottgera, podrzucił mi klepsydrę malarza, którą w dwudziestolecie jego śmierci zamówili studenci krakowskiej ASP. Znalazł ją w antykwariacie, kupił i oprawił. Też był studentem Akademii, więc uznał, że gest starszych o kilka pokoleń kolegów warty jest upamiętnienia.
Prof. Purchla jest przekonany, że nie było w XX w. artysty, który tak wspaniale odwdzięczyłby się Krakowowi jak Wajda. Reżyser urodził się w Suwałkach, ale w Krakowie przeżył swoje pierwsze artystyczne olśnienia, które ukształtowały jego wyobraźnię i artystyczną wrażliwość. Po wojnie wrócił do Krakowa i zapisał się na Akademię Sztuk Pięknych. Anna Król: – Obserwowałam kiedyś, jak Andrzej Wajda ogląda obrazy. Podchodzi bardzo blisko, patrzy na obraz, jakby chciał z niego wyciąć przestrzeń filmową, kadr, który można utrwalić na taśmie. Z XIX-wiecznego polskiego malarstwa, w którym umie dostrzec nie tylko olej na płótnie, ale to wszystko, co drzemie pod spodem, a więc warstwę mityczną, zbudował krajobraz swoich filmów.