Nową partię wykuwano na ustawicznych zebraniach w sali konferencyjnej redakcji „Tygodnika Solidarność” od późnej jesieni 1989 r. Lech Wałęsa, przewodniczący „S”, właśnie powołał Jarosława Kaczyńskiego na naczelnego. Nowy szef, przed chwilą architekt wielkiej koalicji w kontraktowym Sejmie, miał już rozbudzone ambicje. – I poczucie frustracji, bo Tadeusz Mazowiecki, premier, nie znalazł dla niego miejsca w swoim rządzie – dodaje Wojciech Giełżyński, ówczesny redaktor w „Tysolu”. W tygodniku miał misję, by zrównoważyć wpływy skłóconej z Wałęsą „Gazety Wyborczej”. Miał też trudności: gdy został szefem, z „Tysola” odszedł prawie cały zespół. Ci, którzy zostali, swój wybór uważali za absolutnie polityczny.
Maciej Zalewski: – Przyłączaliśmy się do oddziału bojowego, który popierał Wałęsę i nie akceptował Okrągłego Stołu. Było jasne, że z naszego środowiska wyrośnie ruch polityczny. Z Józefem Orłem, gdy znalazł się w „Tysolu” w 1989 r., większość znajomych ze środowiska KOR zerwało kontakty. – Większość nowego zespołu odczuwała niechęć otoczenia i ostracyzm, byliśmy zbrojnym ramieniem partii, która jeszcze nie istniała.
Jarosławowi Kaczyńskiemu szybko zaczęło brakować czasu na kierowanie gazetą. Był już senatorem, strategiem Wałęsy, przygotowywał wojnę na górze, wybory prezydenckie. Nie pisał artykułów, nawet rzadko je czytał. Raz w tygodniu na kolegium wygłaszał przemówienie, które było aktualną diagnozą polityczną i natchnieniem dla zespołu. Gazeta jakoś się ukazywała, bo czuwali nad nią profesjonaliści: Jacek Maziarski, Wojciech Giełżyński, Krzysztof Czabański. I przede wszystkim Piotr Wierzbicki.
12 maja 1990 r., na konferencji prasowej zwołanej w gmachu agencji Interpress, redaktor naczelny zaprezentował dziennikarzom nową partię polityczną.