W urzędzie miasta trwa poszukiwanie słów, którymi można opowiedzieć o Cyganach w sposób rzeczowy i wyważony (nie jesteśmy rasistami). Oficjalny szacunek: „W Nowym Sączu zamieszkuje około 630-osobowa grupa Romów skupiona w ponad 140 rodzinach. Ilość pracujących wynosi 11, ilość niepracujących wynosi 131, ilość osób korzystających ze świadczeń pomocy społecznej – 396”.
Karty na stół
Rano Antek wynosi stół przed swój barak, do cienia. Baraki wstają powoli. Ludzie się przeciągają w drzwiach, palą pierwsze papierosy. Potem kobiety wynoszą krzesła z mieszkań. Siedzą. Budzą się dzieci, zaczynają biegać. Pod nogami biegają im psy. Robi się głośniej. Budzi się reszta ludzi, wynoszą krzesła i stoły. Gadają. Ktoś idzie do sklepu. Wraca, wynosi sobie krzesło. Mówi, że mu sklepowa bardzo patrzyła na ręce. Narzekają: wiadomo, Polak (gadź) Cyganowi będzie patrzył na ręce.
Przychodzi Zygmunt, szwagier cygańskiego wójta. Toczy się na wózku inwalidzkim Mariusz alias Rudy, rodzony syn wójta. Przypomina mu się o grubym, jubilerskim łańcuchu. Wyjmuje z kieszeni, wiesza na szyi. Antek wynosi karty. Grają w tysiąca.
Ostatnio przyjechała telewizja. Było takie niby-zebranie. Cyganie się dowiedzieli, że będą mieszkać w osiedlach z Polakami. Ktoś z magistratu mówił, że zbuduje się socjalne domy, w których zamieszkają obywatele polscy (bez różnicy śniady czy biały). Polacy z osiedla willowego mówili, że nie chcą Cygana (Roma) za sąsiada. Boją się mętów z marginesu (elementu przestępczego – śniady czy biały). Nawtykali sobie (zaognili sytuację). Kilku się pobiło. Telewizja odjechała.
Rudy mówi: tu się wychowałem, tu trzeba żyć, żeby przeżyć. Rzuca kartę. Zygmunt się zapala: przyjdą budować nowe domy, to zabijemy, podpalimy!