W Polsce zachowania proekologiczne wprowadza się za pomocą kija: po to, żeby ludzie zaczęli wreszcie segregować śmieci, rząd drastycznie zwiększa opłaty za ich składowanie. Teraz minister środowiska chce Polaków zniechęcić do foliowych toreb. Każda ma zostać obciążona cztredziestogroszowym podatkiem. Niewiele jednak tymi sankcjami wskóra, jeżeli Polacy, tak jak np. Amerykanie, sami nie poczują bluesa.
Ci drudzy masowo przyłączają się ostatnio do bojkotu butelkowanej wody mineralnej. Skoro ta dostępna w kranach jest czysta i smaczna, to po co ją butelkować? Lepiej sięgnąć po kubek i dać choć trochę odpocząć przyrodzie: w USA każdego roku sprzedaje się 25,5 mld plastikowych butelek z wodą, z czego zaledwie 16 proc. poddawanych jest recyklingowi. Organizacje ekologiczne wyliczyły, że do ich produkcji zużywa się 17 mln baryłek ropy i 75 mld l wody. Prawdziwą skalę marnotrawstwa widać jednak dopiero po uwzględnieniu wszystkich kosztów.
Żeby uzyskać energię potrzebną do wytworzenia, przetransportowania, schłodzenia, a potem pozbycia się plastikowej butelki po wodzie, trzeba zużyć ćwierć takiej samej butelki z ropą! Takie rachunki przemawiają do wyobraźni Amerykanów. W efekcie w całym kraju dziesiątki organizacji i kościołów wzywają konsumentów do bojkotu produktu, który u nas ciągle próbuje się utożsamiać ze zdrowym i aktywnym trybem życia. Podobne wezwania zazwyczaj mają słaby odzew.
Empatię dla przyrody i troskę o przyszłość Ziemi najczęściej okazują ludzie z klasy średniej. To z reguły świadomi konsumenci, którzy dbają też o swoją kondycję i zdrowie. O ile do niedawna zwracali uwagę przede wszystkim na jakość i wartości odżywcze jedzenia, to teraz coraz częściej uwzględniają dodatkowy aspekt – jak kupowana przez nich żywność i proces jej powstawania wpływają na środowisko?