W jak wrażliwość: czy człowiekowi popłaca umiejętność przeżywania emocji
Emocje: rozpoznawanie i rozbudzanie
Tysiące speców od marketingu, menedżerów, kierowników średniego szczebla od handlu po bankowość, od ubezpieczeń po reklamę trafia dziś na coachingowe szkolenia, by poduczyć się rozpoznawania ludzkich emocji i sprawnego nimi manipulowania w celu maksymalizacji zysku.
Miliony zachęcane są przez poppsychologię, by podciągnąć się w inteligencji emocjonalnej, która zdecydowanie skuteczniej niż ta poznawcza ma im zagwarantować sukcesy zawodowe i pomyślność wszelką w życiu osobistym. Wśród usług psychoterapeutycznych powstała cała podbranża treningów proemocjonalnych.
Miliardy ludzi ze wzrokiem przyklejonym do telefonicznych monitorków komunikują się za pomocą emotikonów – prymitywnych hieroglifów symbolizujących emocje. Emocje starają się wzbudzać użytkownicy – nie tylko obsesyjni lub zawodowi hejterzy – internetowych portali, gdyż inaczej nie przyciągną niczyjej uwagi.
Ze skrajnie rozbudzonymi emocjami (czego dowody w hasłach niesionych na transparentach) ruszają wszelkie manifestacje, protesty, wyrazy poparcia, akcje strajkowe. Żadna z partii nie ukrywa gry na emocjach wyborców, a często wydaje się, że politycy nie mają już do zaproponowania nic, poza coraz bardziej wyrafinowanymi technikami zarażania nimi elektoratu. Nie ma już bodaj takiego badacza społecznego – obserwatora współczesnych demokracji, który nie głosiłby, że bezpowrotnie kończy się era polityki jako rywalizacji wartości i w miarę racjonalnych, spójnych ideologicznie programów. Nadeszła era emocji.
Paradoks polega na tym, że choć zaczynają one rządzić światem społecznym znacznie powszechniej i twardziej niż rozum, to w sensie naukowym wcale nie jest stuprocentowo jasne, czym one są i jak się lęgną, w jakim stopniu są zakaźne i mogą kształtować rzeczywistość społeczną.