Polskie Porozumienie Niepodległościowe. Ożywione sukcesem kampanii protestacyjnej wobec zmian w konstytucji środowiska opozycyjne nie zamierzały rezygnować z wywalczonego prawa do zabierania głosu. 3 maja 1976 r. w Londynie, a parę dni później w kraju, swój program opublikowało Polskie Porozumienie Niepodległościowe. Zakonspirowane ugrupowanie rozpoczęło w ten sposób działalność polegającą na ogłaszaniu memoriałów na rozmaite tematy z zakresu polityki, gospodarki, historii i życia społecznego. Program PPN, napisany przez twórcę i lidera grupy Zdzisława Najdera z pomocą Jana Olszewskiego, Wojciecha Karpińskiego i Jana Zarańskiego, wyróżniał się odwagą myślenia, dojrzałością sformułowań i politycznym zasięgiem postulatów. Były one jednoznacznie skierowane przeciw komunistycznym zasadom ustrojowym i międzynarodowym sojuszom PRL.
Na pierwszym miejscu listy celów PPN figurowało „odzyskanie przez Polskę rzeczywistej suwerenności”. Domagano się również wprowadzenia swobód obywatelskich i stworzenia ram prawnych dla „wielopartyjnej demokracji”. Niezawisłe sądy, wolne wybory, wolność słowa, podróżowania i stowarzyszania się, swoboda działania Kościoła i prywatnej przedsiębiorczości – to kolejne punkty programu PPN. Omówiono w nim też kwestie pozycji międzynarodowej Polski, sprzeciwiając się rosyjskiej dominacji i postulując współpracę na rzecz niepodległości z Ukrainą, Białorusią i narodami bałtyckimi. Ważnym postulatem w sferze polityki zagranicznej było zamknięcie sporów z Niemcami i nawiązanie możliwie najściślejszych związków ze wspólnotą europejską – „naszym naturalnym ideowym sprzymierzeńcem”.
Zdzisław Najder i inni twórcy PPN nie twierdzili, że szansa na niepodległość nadejdzie szybko. Sądzili jednak, że przybliża ją kryzys całego obozu komunistycznego i agresywna polityka międzynarodowa ZSRR.