W 1876 r. brytyjska królowa Wiktoria po raz kolejny została babcią, gdy małżonka jej syna Alfreda wydała na świat trzecie dziecko. Stało się to na Malcie, gdzie Alfred stacjonował w związku ze swą służbą w marynarce wojennej; na pamiątkę tego faktu na drugie imię dano małej Melita. Na pierwsze dostała Wiktoria, oczywiście na cześć babki. Ale „babcia Europy” i tak zawsze nazywała ją Kaczuszką – Ducky, podobnie jak ojciec, jak stryjek Bertie (Edward VII), jak kuzyni Georgie (później król Anglii Jerzy V) i Willy (od 1888 r. cesarz Niemiec Wilhelm II). I krewni ze strony matki, czyli cała liczna familia Romanowów, w tym kuzyn Nicky (w przyszłości Mikołaj II). Oraz kuzyn Cyryl, którego Ducky spotkała w 1891 r., przyjechawszy do Sankt Petersburga na pogrzeb jednej z wujenek; młodzieniec wzbudził w niej natychmiast odwzajemnione zainteresowanie.
Cyryl, rówieśnik Ducky, był najstarszym synem wielkiego księcia Włodzimierza, mecenasa i konesera malarstwa, wieloletniego prezesa petersburskiej Akademii Sztuk Pięknych. Był też Włodzimierz najstarszym z młodszych braci panującego od 1881 r. cara Aleksandra III, w związku z czym stał w kolejce do tronu zaraz po trzech carskich synach – w praktyce dwóch, ponieważ carewicz Jerzy cierpiał już wówczas na zaawansowaną gruźlicę. Carewicze Mikołaj i Michał byli co prawda młodzi i przystojni, ale Włodzimierz nie tracił nadziei: od kilku lat śledził nie bez przyjemności daremne próby carycy, aby przekonać Mikołaja do poślubienia kogoś innego niż Alix – jednej z heskich kuzynek Ducky. Ponieważ świszczypała Michał też był wciąż kawalerem, Włodzimierzowa małżonka, Maria z Meklemburgii-Schwerinu, w czasie oficjalnych uroczystości zajmowała miejsce zaraz za carycą (z którą się zresztą nie znosiły) jako druga dama Imperium.