Młodzież Wszechpolska powstała w 1922 r. Była to organizacja studentów wyznających program nacjonalistyczny. W 1927 r. stała się częścią Obozu Wielkiej Polski, naśladującego od strony organizacyjnej Włoską Partię Faszystowską. W latach 1932–33 władze administracyjne rozwiązały OWP. Przyspieszyło to rozłamy w tym ruchu. W OWP od początku lat 30. narastał kryzys zaufania między tzw. starymi a członkami Ruchu Młodych. Różnili się oni poglądami na metody pracy, cel i zadania organizacji politycznej.
Po rozwiązaniu OWP, tzw. młodzi mieli opory przed wiązaniem się, w tej czy innej formie, z organizacją starych, czyli Stronnictwem Narodowym, któremu zarzucali marazm. Nie wierzyli też, że jest ono zdolne do zdobycia władzy. Niewątpliwie odegrał też rolę element subiektywny. Młodzież miała największy udział we wszelkiego typu akcjach propagandowych, wyborczych, demonstracjach. Wystąpiło zjawisko, które jeden z uczestników owych dyskusji określił frazą „narzędziu znudziło się być narzędziem”. Na postawę młodych miał też wpływ kryzys gospodarczy, który z największą siłą uderzył w młodzież.
W ostatecznym wyniku większość tej młodzieży znalazła się w trzech organizacjach: najwięcej w Sekcji Młodych SN, a następnie bezpośrednio w stronnictwie; niewielka grupa utworzyła Związek Młodych Narodowców, który natychmiast związał się z sanacją pod hasłem „oni mają siłę, a my program”; pozostali powołali do życia Obóz Narodowo-Radykalny, którego deklaracja programowa została ogłoszona w „Sztafecie” 14 kwietnia 1934 r.
Największe wpływy ONR zdobył w Warszawie.