Amerykańska obecność na Filipinach, dawnej hiszpańskiej kolonii, była skutkiem krótkiej, zwycięskiej wojny, toczonej w 1898 roku przez Stany Zjednoczone i Hiszpanię. Dogodnego casus belli dostarczył nieszczęśliwy wypadek – 15 lutego wyleciał w powietrze stojący na redzie portu w Hawanie stary amerykański pancernik USS „Maine”. Opinia publiczna, skutecznie podżegana przez gazety Williama Hearsta, uwierzyła w raport floty stwierdzający, że Maine został wysadzony przez Hiszpanów (w rzeczywistości, jak podano wiele lat później, zatonięcie pancernika spowodowała eksplozja pyłu węglowego). Dzięki miażdżącej przewadze na morzu, Amerykanie pobili Hiszpanów w mniej niż trzy miesiące. W ich ręce wpadły obfite, kolonialne łupy – na Karaibach Kuba, na Pacyfiku – Filipiny.
Filipińczycy przywitali amerykańskich żołnierzy jak wyzwolicieli, licząc na pełną niezależność, jednak ani Amerykanie, ani kapitulujący Hiszpania nie uznali proklamacji niepodległości Pierwszej Republiki Filipińskiej. Jeden z punktów kończącego wojnę traktatu paryskiego (1898 r.) mówił wprost o przekazaniu USA kontroli nad Filipinami za 20 mln dolarów. W lutym 1899 r., po incydencie sprowokowanym przez amerykańskiego żołnierza, wybuchły gwałtowne walki o stolicę Filipin, Manilę.
Kolonialna wojna
Wojna amerykańsko-filipińska trwała do 1902 roku. Słabo wyposażone i jeszcze gorzej dowodzone oddziały filipińskich powstańców nie miały szans w otwartej konfrontacji z amerykańską armią. Walki szybko nabrały charakteru wojny partyzanckiej – ukryci w wysokich trawach, odważni powstańcy atakowali znienacka, często używając zabójczych w bliskim dystansie, tradycyjnych białych broni. Nieprzygotowani do takiej walki i spanikowani Amerykanie odpowiedzieli masowymi represjami.