Zwycięska Ententa, budując nową Europę po pierwszej wojnie światowej, rozdzieliła pokonane Austro-Węgry na część austriacką i część węgierską, i każdą z nich potraktowała osobno. Oznaczało to ostateczne uznanie zaniku Austro-Węgier, ale i rozpadu historycznych Węgier. Królestwo Węgierskie przez wieki ukształtowało się jako państwo, w którym węgierski naród stanowił zaledwie około połowy ludności. Na początku XVI w. po bitwie pod Mohaczem w 1526 r. państwo węgierskie niemalże przestało istnieć, a tron przeszedł w ręce austriackich Habsburgów. Ci zaś wobec klęsk i widocznej słabości swego państwa zdecydowali się w 1867 r. na oddanie Węgrom władzy w części państwa historycznie związanej z Węgrami i utworzyli dualistyczne państwo Austro-Węgry (przy okazji włączając do Węgier osobny do tej pory Siedmiogród).
Struktura ówczesnych Węgier była trudna do utrzymania wobec wyzwań nadchodzącej modernizacji – zacofane społeczeństwo, anachroniczna szlachta i uciskani, utrzymywani na niskim poziomie cywilizacyjnym chłopi; nieco ponad połowa ludności to Rumuni, Słowacy, Chorwaci i Serbowie, których świadomość narodowa narastała z każdą nową generacją. Handel i rzemiosło pozostawały w rękach żydowskich i niemieckich. Konserwatywna szlachta w trosce o swoje dochody starała się utrzymać kontrolę nad wsią, by zarówno uniemożliwić rozwój narodowy podległej sobie ludności, jak i nie dopuścić do przemian cywilizacyjnych wśród chłopstwa. Oddanie władzy w części cesarstwa w ręce Węgrów zaowocowało wybuchem węgierskiego nacjonalizmu i twardym kursem na madziaryzację innych narodów.
Po zakończeniu działań wojennych, w styczniu 1919 r. rozpoczęła się w Paryżu konferencja pokojowa. Miała wypracować nową polityczną organizację Europy, która ustaliłaby sprawiedliwe granice, a narodom, które nie miały dotąd własnych państw – nadać niepodległość.