Jest postacią wyrazistą. Prawicowiec i narodowiec, redaktor i dziennikarz, najpierw prasy podziemnej, potem już w wolnej Polsce aktywny komentator radiowy i telewizyjny. A przy tym znany kibic piłkarski. I jeszcze do tego aktywny – bo uwodzący wszystkich zapamiętanymi wersami – miłośnik poezji. Czyli Tomasz Wołek.
Jest więc wiele powodów, by Wołka pamiętać, zwłaszcza że bywał kontrowersyjny. Chyba najbardziej pamięta się jego redagowanie najpierw „Życia Warszawy” (1993–95), potem „Życia” (1996–2001), naznaczone choćby osławioną awanturą z Kwaśniewskim, z agentem moskiewskim Ałganowem w tle i wieloma innymi publikacjami wpisującymi się w gorącą politykę lat 90. Z tych redakcji, niejako z ręki Wołka, wyszły dziesiątki dziennikarzy wówczas najmłodszego pokolenia, którzy jakoś tak – w znakomitej większości – zasilali i zasilają kolejne „dobre zmiany” polskiej tzw. prawicy. Tak zwanej, bo Tomasz Wołek sam ma tu wiele do uściślenia.
Nie dość tego, do dzisiaj pan redaktor musi się tłumaczyć ze swojej wyprawy w lipcu 1999 r. do gen. Augusto Pinocheta więzionego w Londynie, któremu swoisty hołd postanowili oddać polscy politycy, przypomnijmy, Marek Jurek i Michał Kamiński. Trzeci w tym gronie z uporem podkreśla, że brał udział w wyprawie jako dziennikarz, który otrzymał szansę przeprowadzenia, jako pierwszy w świecie, wywiadu z byłym dyktatorem Chile. Co stało się faktem.
Dla dopełnienia, a nie zamazywania obrazu, dodajmy, że intencjom Wołka nie zawsze zawierzano, jako że wielokrotnie niuansował on oceny polityki Pinocheta, jak też gen. Franco w Hiszpanii, co, mówiąc eufemistycznie, nie spotykało się w Polsce z entuzjazmem. Ten wywiad można sobie dzisiaj przeczytać z odpowiednim komentarzem autora w zbiorze jego tekstów obejmującym okres od 1980 r.