Bartosz Rydliński: Najważniejszy sprawdzian Czarzastego
W minioną sobotę 83 proc. głosujących w wewnątrzpartyjnym referendum Sojuszu Lewicy Demokratycznej opowiedziało się za budową wyborczego porozumienia z siłami prodemokratycznymi. Co kryje się za tym pojęciem? Na razie nie wiemy, bo w opcji jest wejście do koalicji wyborczej tak z Platformą Obywatelską, jak i partiami lewicy: Wiosną Roberta Biedronia oraz Lewicą Razem. W obydwu wypadkach szef SLD będzie musiał mierzyć się z istotną asymetrią. W stosunku do partii Grzegorza Schetyny Sojusz występuje z pozycji petenta, do tego mając w pamięci szereg krzywd, których doznał od polskich liberałów. Zaczynając od afery Jaruckiej, poprzez bolesne cięcie subwencji partyjnej, upokarzające transfery partyjne (Danuta Hübner, Dariusz Rosati, Bartosz Arłukowicz, Grzegorz Napieralski), po neoliberalną komercjalizację usług publicznych i często wrogie podejście do związków zawodowych. W relacji z Razem i Wiosną SLD jawi się jako zwyczajnie silniejszy partner, partia żywa, osadzona społecznie, posiadająca największą na lewicy liczbę radnych wszystkich szczebli, współrządzących w kilku województwach, mających drugą po Platformie reprezentację prezydentów i burmistrzów. Również udział w wyborczym referendum ponad 13 tys. działaczek i działaczy SLD musi robić wrażenie na Robercie Biedroniu i Adrianie Zandbergu. Podobnie „siłę bezsilnego” SLD dostrzegają publicyści od lewa do prawa. Rozważając tzw. lewicowy blok wyborczy, niemal każdy ma świadomość, że struktury, zasób finansowy i nade wszystko lojalni wyborcy i wyborczynie stanowią dzisiaj