Paweł Kukiz mógłby obchodzić 35-lecie pracy artystycznej. Na jego dorobek składają się utwory, które stworzył z zespołami Aya RL czy Piersi, i te solowe, które – zwłaszcza w ostatnich latach – orbitują wokół tematów patriotycznych. I choć zmieniały się czasy, a i on sam się zmieniał, to słowem, które mogłoby stanowić klamrę dla całej jego muzycznej działalności, jest „przeciwko”.
W PRL Kukiz był gościem festiwali w Jarocinie, gdzie grał muzykę wymierzoną w ówczesny ustrój. Po 1989 r. i likwidacji cenzury już w mniej subtelny sposób krytykował III RP. Dostało się Zjednoczeniu Chrześcijańsko-Narodowemu („ZChN już się zbliża”), elektoratowi SLD („Powróćże komuno”) i nacjonalistom („Impresje nacjonalistyczne”). Poniekąd więc wszystkim.
Czytaj też: Chocholi taniec Kukiza wokół PSL
Polityk samego sprzeciwu
Dzięki tej bezkompromisowości w pierwszej turze wyborów prezydenckich w 2015 r. Kukiza poparło aż 20 proc. głosujących. Rockman lansował wtedy tezę, że partyjniactwo mogą ukrócić tylko jednomandatowe okręgi wyborcze. Ale gdy jesienią doszło do referendum w ich sprawie, do urn pofatygowało się... 8 proc. wyborców.
To pokazało, że znaczenie ma nie to, co Kukiz mówi, ale to, w jaki sposób. Innymi słowy: jego osobowość sceniczna. Polaków interesował sam sprzeciw, a nie takie czy inne okręgi wyborcze. I ta tendencja utrzymywała się przez cztery lata. Kukiz obrażał na Facebooku przeciwników i przyjaciół. Zdołał się skonfliktować z połową z ponad 40 posłów wprowadzonych przez siebie do Sejmu, którzy później zasilali PiS albo prawicowe kanapy walczące z nim o głosy.