Szok, jakim była napaść Rosji na Ukrainę, trochę jednak odmienił polską politykę: zelżały ataki władz na opozycję, pojawiły się, po raz pierwszy od lat, zaproszenia na konsultacje; do Kancelarii Premiera przybył nawet Donald Tusk (choć nagła propozycja zmiany konstytucji nie wyglądała poważnie). Wcześniej opozycja poparła – odpuszczając większość poprawek – dwie duże ustawy: O obronie ojczyzny i O pomocy dla uchodźców. W dodatku Tusk obiecał, że będzie w Brukseli lobbował za odblokowaniem unijnych pieniędzy na Krajowy Fundusz Odbudowy, mimo że rząd wciąż nie wykonał wyroków europejskich trybunałów. Jednak zmiana polityczna okazała się płytka i krótkotrwała (więcej w analizie Rafała Kalukina). Parę pokojowych gestów bez rozejmu. Przeciwnie, pod osłoną wojny obóz władzy rozpoczął ostrą kampanię polityczną, być może zapowiadającą wcześniejsze wybory. Jeśli chce się odczytać prawdziwe plany i intencje kierownictwa PiS, trzeba przede wszystkim oglądać TVP; od lat to jest jedyny przekaz bezpośrednio autoryzowany przez „Nowogrodzką”. Wytrwali, masochistyczni widzowie twierdzą, że tam zawieszenie ognia trwało tylko trzy dni, tyle, ile potrzeba było na wyregulowanie celowników.
Od tamtej pory „programy informacyjne” TVP budowane są według podobnej reguły: najpierw o zbrodniczych atakach armii Putina i bohaterskich ukraińskich obrońcach, następnie o niezwykłej, podziwianej przez cały świat pomocy Polski dla uchodźców, a dalej już polityczna jazda bez trzymanki. Mateusz Morawiecki, kreowany na przywódcę i sumienie Europy, stale domaga się od Unii ostrzejszych sankcji wobec Rosji, zwłaszcza natychmiastowego wstrzymania importu ropy, gazu i węgla (choć polski import biegnie niezakłócony).