Zabawne, że wielu z tych, którzy wkraczają na rodzimą scenę polityczną pod hasłami całkowitej jej zmiany i wniesienia czegoś zupełnie nowego, wcześniej czy później kończy w szeroko otwartych ramionach PSL, czyli najstarszej i najbardziej pragmatycznej z polskich partii. Tak stało się z Pawłem Kukizem w 2019 r. i tak prawdopodobnie skończy się w przypadku Szymona Hołowni w najbliższych wyborach.
Jeszcze śmieszniejszy jest inny spektakl, który oglądamy od pewnego czasu, a dotyczący układania opozycyjnych list tak, by jak najskuteczniej pokonać PiS. W tym przypadku ludowcy także okazują się nad wyraz atrakcyjni i każdy chce z nimi wchodzić w alianse. Zabawność tego spektaklu polega na tym, że ze wszystkich opozycyjnych ugrupowań PSL jest najsłabsze, a zachowuje się tak, jakby było hegemonem. Jest najatrakcyjniejszym partnerem dla wszystkich innych i jakiś zewnętrzny obserwator mógłby odnieść wrażenie, iż wynika to zapewne z jego siły i popularności w elektoracie.
Wykorzystując metaforę użytą swego czasu przez nieodżałowanego Władysława Bartoszewskiego, można by powiedzieć, że PSL to panna na wydaniu, ale najbrzydsza i z najmniejszym posagiem. Cóż jednak z tego, skoro to właśnie do niej ustawia się najdłuższa kolejka absztyfikantów i kawalerów strzelających przed nią obcasami i zapraszających do wspólnego tańca. Z czego wynika ta atrakcyjność ludowców? Po pierwsze, z liczby ich wyborców – to pewny rezerwuar około miliona głosów. Dla każdej partii jest to prezent nie do pogardzenia. Może on zdecydować o być albo nie być w parlamencie lub o tym, czy się przez cztery lata w nim rządzi czy też siedzi w ławach opozycji. Po drugie, kluczem do zrozumienia atrakcyjności PSL jest pragmatyzm tej partii (przez przeciwników nazywany cynizmem). Jej działacze mniejszą wagę przywiązują do spraw ideologicznych, a większą do rozwiązywania konkretnych problemów ludzi.