Kłócą się w PiS. Karski z Wąsikiem, Szydło z Mastalerkiem i inni. Pewnych słów Kaczyński nie wybaczy

4 czerwca 2024

Spotkanie Jarosława Kaczyńskiego z mieszkańcami Dąbrowy Białostockiej Michał Kość / Forum

Ambicje partyjnych bonzów i potyczki pomiędzy frakcjami rozhulały się już tak bardzo, że Jarosław Kaczyński nie jest w stanie nad tym zapanować. W PiS już nic nie będzie „ponad podziałami”. Nie powiem, aby mnie to szczególnie martwiło.

Prof. Karolowi Karskiemu posiwiała broda i wygląda dziś znacznie dostojniej niż w czasach, gdy kojarzyliśmy go z upojnym rajdem na golfowym wózku. Gdy Jarosław Kaczyński pozbył się z zasobu kadrowego prof. Ryszarda Legutki, prof. Karski mógł liczyć na zajęcie zaszczytnego miejsca mentora i środowiskowego intelektualisty PiS. Niestety, plany pokrzyżował mu Maciej Wąsik, były zastępca Mariusza Kamińskiego w MSW, który jako męczennik za wolność waszą i naszą, więziony w katowniach koalicji 13 grudnia musiał dostać godne miejsce na listach do europarlamentu. I dostał. Niestety, kosztem Karskiego, który w wyniku bolesnej decyzji prezesa zamiast z jedynki w swoim warmińsko-mazurskim i podlaskim okręgu startuje z dwójki, więc żeby mieć pewność odnowienia swojego mandatu europosła, powinien pokonać męczennika na głosy. A to nie będzie łatwe. Na jego szczęście nikt Wąsika w PiS nie lubi, więc tzw. struktury będą raczej pracować dla niego, a dla Wąsika tylko na aby-aby.

Suski stawia już wszystko na jedną kartę

Znany i lubiany Marek Suski przekonywał w miniony piątek na spotkaniu wyborczym w Olsztynie, żeby głosować na Karskiego, jako że z Wąsikiem „nikt się nie będzie w Parlamencie Europejskim liczył, bo spędził jakiś czas w więzieniu”. „Proszę sobie wyobrazić, jak w Unii Europejskiej kolega z jedynki będzie szanowany”. Co racja, to racja, ale żeby takie rzeczy mówić o partyjnym koledze? Tak go poniżać? „Kolega z jedynki” to nie byle jaka deskrypcja – to kąśliwa ironia połączona z wykluczającym i piętnującym zabiegiem niewymieniania nazwiska osoby, o której się mówi.

Jan Hartman

Filozof i publicysta, rocznik 1967, z pochodzenia wrocławianin, absolwent KUL, w latach 1990–2018 mieszkał w Krakowie, a obecnie w Warszawie. Jest profesorem filozofii na UJ (na Wydziale Nauk o Zdrowiu). Napisał ponad dwadzieścia książek z różnych dziedzin filozofii oraz podręczników. Zajmuje się metafilozofią, filozofią polityki, etyką i bioetyką. Od wielu lat uprawia publicystykę i komentuje wydarzenia polityczne. Oprócz „Polityki” współpracował lub współpracuje z kilkunastoma tytułami, m.in. „Przeglądem Politycznym”, „Gazetą Wyborczą”, „Tygodnikiem Powszechnym”, „Przekrojem”, „NIE”. W 2002 r. otrzymał nagrodę premiera za rozprawę habilitacyjną, a w 2009 nagrodę Grand Press w kategorii publicystyka.

Liberał o nachyleniu socjaldemokratycznym. Natura dość łagodna i koncyliacyjna, jakkolwiek ze skłonnościami neurotycznymi i upodobaniem do ironii. Może dlatego uchodzi za radykała, wszelako niesłusznie. W stanie wojennym tzw. wyrostek – rozrzucał ulotki itp. Potem uprawiał taternictwo i nadal lubi góry. Sporo politykował. Był członkiem Unii Wolności, blisko współpracował z SLD, a w latach 2012–14 współtworzył Twój Ruch. Założył i przez 25 lat prowadził czasopismo filozoficzne UJ „Principia”. Ma córkę Zofię. Więcej informacji o sobie (i nie tylko) zawarł w książce „Spowiedź antychrysta”.