Trzy wydarzenia sprawiły, że zadawano sobie ostatnio pytanie o to, gdzie jest i czemu służy dziś wideo jako forma sztuki. Najpierw obchodzone w sierpniu 30-lecie MTV – stacji, która w latach 80. wywołała światową modę na łączenie miniatur filmowych z muzyką i całkowicie zmieniła kulturę popularną, by po latach stać się zwykłym kanałem dla nastolatków. Potem impreza MTV Video Music Awards, którą kanał ten wciąż sygnalizuje związek z muzyką, ale tą widzianą przez pryzmat czerwonego dywanu dla wielkich gwiazd (tegoroczne VMA było przede wszystkim wydarzeniem towarzyskim). Trzeci pretekst to zakończona właśnie 20 edycja gdańskiego festiwalu wideoklipów Yach Film, na którym co roku przyznawane są krajowe nagrody w tej branży.
W tym roku jury wybierało spośród ponad 200 zgłoszeń, z których większość stanowiły niskobudżetowe produkcje pokazywane tylko w którymś z internetowych serwisów – YouTube, Vimeo lub Daily Motion – do muzyki nierzadko prawie anonimowych twórców. Dla realizatorów to powrót do korzeni: teledyski są znów bardziej poligonem pomysłów niż elementem strategii rynkowej.
– Interesujące w erze YouTube jest to, że wiele klipów przypomina mi te najstarsze, sprzed epoki MTV, takie jak Bob Dylan przekładający kartki z fragmentami tekstu w filmie nakręconym przez dokumentalistę D.A. Pennebakera – komentuje nowojorczyk Matthew Schroeder, zwycięzca ubiegłorocznego Yach Filmu, kręcący w Polsce świetne wideoklipy dla mało popularnego artysty o pseudonimie Bajzel. – Zresztą nawet w czasach MTV do moich ulubionych należały klipy z pomysłem, które można zrobić za niewielkie pieniądze, choćby „Enjoy the Silence” Depeche Mode.