Kawiarnia literacka

– Dostałem dwuosobowe zaproszenie od marszałka województwa wąseckiego na promocję wąparsji – napisał do mnie obyty znajomy-smakosz – a pójść nie mogę, może zechciałbyś się wybrać? Zechciałem, dwuosobowo, zwłaszcza że promocja miała odbyć się w wyjątkowym miejscu – na najwyższym piętrze wieżowca z widokiem na całą Warszawę. Pomyślałem, że tam mało miejsca na rozłożenie jakichś, bo ja wiem, ław, straganów, na przepuszczenie tłumu do wąparsji zachęcanego – bo też nie wiedziałem, w co się pakujemy. Nie jestem obyty jak znajomy i nie znam tej odmiany imprez, w których polscy samorządowcy promują i zachęcają naród, karmiąc usta jego najlepszych przedstawicieli. Pod budynkiem łypie jeden taki, mówiąc: Panowie na wąparsje? tonem Żyrafy wchodzą do szafy?, a skoro tak, to prosto, przez drzwi, za którymi plakat WĄPARSJE, i do windy. Pod windą czeka drugi taki oraz para: ona młoda i efektowna, on na oko dwakroć starszy, samiec alfa (ten typ, co to już wie, że można włożyć drogą marynarkę, ale jeszcze nie wie, że można do tego umyć włosy), przez całą drogę na najwyższe piętro rzucający do telefonu najgorszym mięchem. Ona za każdym razem puszcza do nas zażenowany uśmiech, a do niego: Ale Robciu, co panowie sobie pomyślą? Na górze okazuje się, że żadne tam stragany, to kameralny obiadek dla pięćdziesięciu wybrańców. Schodzą się powoli, wszyscy ewidentnie z takimi obiadkami obyci, ubrani drogo, ale niekoniecznie z gustem, hałaśliwi w normie. Poklepują się, pozerkują na widok zaiste wspaniały. Zaczyna marszałek województwa wąseckiego, mówiąc, że: wąparsje niegdyś tak popularne, a teraz podupadłe, ale my, ale tradycja, ale że w tym dniu naszej Niepodległej warto, że całą rodziną, że do obiadu i na ten obiad wąparsję spożyć. Do tego zespół przygrywający sambami, tłum kelnerów, siedem spisanych w karcie dań, od przystawki do deseru, przygotowanych przez słynnego szefa kuchni i za każdym razem przezeń omawianych, do tego wybór win, za każdym razem omawianych przez sommeliera, który jedwabistym tonem opowiada, że nieco się lęka tej galaretki z miodu pitnego, którą okraszono plastry wędzonej wąparsji, bo może źle się złożyć z taninami, ale, ostatecznie, niech się państwo galaretki nie lękają. I nie lękają się zaiste. Nie jedzą, tylko żrą. Siedzący naprzeciwko nas właściciel tego miejsca co jakiś czas kapie sobie sosem na koszulę, zdrapuje sos nożem, nóż oblizuje, nadzwyczaj z siebie zadowolony. Obok jeden z najbardziej niepokornych dziennikarzy polskich pokrzykuje podochocony, jest bowiem smakoszem wąparsji – zresztą po sąsiedzku siedzi bardzo niepokorny kompozytor i niepokorny aktor. Najwyraźniej marszałek województwa wąseckiego, relikt poprzednich wyborów, postanowił tym balem na „Titanicu” ocalić resztki wpływów. Za nami ten z windy ściga się z pozostałymi o to, kto głośniejszy i dosadniejszy, jeden z nich, w przerwie między daniami peroruje, że nie ma żadnych gejów, są tylko pedały, i cenny ten bon mot powtarza co najmniej trzykrotnie. Wszystko sprawia wrażenie scen bufetowych „Balu w Operze” w obsadzie siłą wyrwanej z jakiejś podłej speluny przebranej w wieczorowe stroje. Ale najlepsze, że wszystko to jest za darmo! Że Unia funduszami unijnymi sypnęła, że województwo wąseckie płaci, że w województwie wąseckim iluś projektów społecznych czy kulturalnych nie zrealizowano, żeby klubik zadowolonych z siebie wujów i ich pań mógł sobie obciążyć wątroby i żołądki daniami z wąparsji w sosach nieomal astralnych, choć każdego z nich stać by było, żeby zapłacić rzeczywisty koszt tego obiadu bez mrugnięcia okiem. Są oni jednak, widzimy to z minuty na minutę coraz wyra