I nie mogę się pogodzić z tym, że nikt nie zastanawia się, jak wielka burza społeczna, w której brałam udział, w której brała udział przez miesiąc Polska, tak po prostu się skończyła. Chcecie wiedzieć jak? Czy dzieje największych masowych demonstracji Polski nowożytnej raczej was nie interesują? Nie interesuje was ruch społeczny, który spowodował protesty w miastach, gdzie nie protestowano nigdy? A może po prostu nie interesuje was jakaś tam feministyczna rewolucja, kiedy trzeba odsunąć PiS od władzy. No elo, wygraliście właśnie konkurs na prawdziwego członka KO.
A może siedzieliście jak ja na Facebooku, klikając pomiędzy relacjami z kolejnych miast. W Tucholi do strajkujących dołączyli narodowcy. W Białymstoku kibice. Na grupie sąsiedzkiej dzielnicy Warszawa Ochota większość poparła napisy na drzwiach kościołów: „chcą skazywać kobiety na męczarnie, trochę farby im nie zaszkodzi”.
To był wielki gniew, który wzbierał latami. A to, co robiło na mnie wrażenie, to organizacja. Bo ruchu społecznego nie da się zrobić o tak. Bo kto ma wiedzieć, jaki jest numer do organizacji antyprzemocowej? Albo że trzeba mieć aplikację Telegram? No więc tak. Miałyśmy liderki.
A ponieważ wszystko pamiętam, to pamiętam też, kiedy liderka mówiła „naszym priorytetem nie jest zastąpienie jednej władzy drugą, naszym priorytetem jest wypracowanie nowego modelu władzy”. Akurat byłam po lekturze tekstu o radach konsultacyjnych w Irlandii i miałam łzy w oczach, jaka to jest mądra liderka, jak mądrze mówi, jak dobrze tłumaczy. Że skoro mamy ten ruch, to go zagospodarujmy, wprowadzając większą zmianę. „Tak, ma rację” – pokrzykiwałam podczas lektury wywiadów, niczym dziad do TVN24. Może to nie była żarliwość na poziomie elegii napisanej przez Tuwima, kiedy umarł Stalin, raczej poczucie sprawczości pierwszych zebrań ZSMP.