Kiedy Alice Munro otrzymała Nagrodę Nobla w 2013 r., w Polsce wiele osób cieszyło się, niemal jakby to był polski Nobel. Była u nas znana i doceniona, jej zbiory opowiadań ukazywały się regularnie. Bardzo cieszyło też uhonorowanie krótkiej formy, opowiadania, które często przez wydawców jest traktowane po macoszemu. A przecież wymaga niezwykłej precyzji.
Za kogo ty się uważasz?
Twórczość Munro świetnie scharakteryzowała Margaret Atwood, inna kanadyjska pisarka: „Jedną z wielu rzeczy, które Alice Munro robi doskonale, jest kontrast między tym, co – jak sądzimy – powinno się zdarzyć, a tym, co się zdarza. Żyjemy, opierając się na pewnych przeświadczeniach i oczekiwaniach. Słońce rano wzejdzie. Pan Brown o 8 rano będzie w swoim sklepiku sprzedawał mleko. Ludzie w opowiadaniach Alice Munro wchodzą do domu i odkrywają, że ktoś został zamordowany. Mają określone oczekiwania i nagle coś się wydarza, niespodzianka – i to jest to”. W jej świetnie skonstruowanych opowiadaniach pojawiają się zaskakujące puenty, które sprawiają, że wszystko przestaje być oczywiste. Pod jej piórem banalne zdrady i zazdrości zamieniają się w fascynującą literaturę.
Munro próbowała pisać powieści, choćby „Widok na Castle Rock” czy „Za kogo ty się uważasz?”, ale zazwyczaj wychodził jej z tego zbiór powiązanych ze sobą opowiadań. Tworzyła subtelną prozę psychologiczną, badającą nastroje, motywacje, niespełnienia – życie wewnętrze bohaterów, przede wszystkim kobiet.