Biennale w Wenecji: przedobrzyli. A jak wypadła Polska? Wolę cegły z kupy słonia

Czy organizując wielką wystawę, można przedobrzyć? Kurator tegorocznego Biennale Architektury w Wenecji Carlo Ratti dowiódł, że to możliwe.

Już hasło tegorocznego Biennale: „Intelligens. Naturalne. Sztuczne. Wspólne” brzmiało podejrzanie rozlegle: „Róbta, co chceta”, bo wszystko jakoś pasuje. A jakby tego było mało, kurator – uznany włoski architekt i inżynier, związany m.in. z amerykańskim MIT – zaprosił do tzw. głównej wystawy (poza nią własne ekspozycje prezentuje 66 krajów oraz wiele organizacji, stowarzyszeń, instytucji naukowych i edukacyjnych) ponad 750 uczestników. O namysł nad współczesnymi drogami i bezdrożami architektury poproszeni zostali w tym roku artyści, designerzy, inżynierowie, aktywiści, klimatolodzy, naukowcy, rzemieślnicy, projektanci mody, a nawet rolnicy. Oraz także architekci.

To przebodźcowanie ma oczywiście pewne zalety: każdy znajdzie tu coś dla siebie. Jak na arabskim suku, handlarze pomysłów i idei głośno zachwalają swój towar, od odurzających przypraw po latające dywany. Niestety, zwiedzającym Biennale przyda się też umiejętność scrollowania portali społecznościowych: rzut oka i dalej, i dalej… Jeden z komentujących zauważył, że gdyby poświęcić na przygotowane tu wystawy i prezentacje dwa pełne dni, od rana do wieczora, to na obejrzenie każdej z nich i tak musiałoby wystarczyć około minuty. Biennale to jednak nie Allegro ani Facebook i ponad obfitą ofertę ważniejsza wydaje się odpowiedź na pytanie: co z tego bogactwa wynika? Czy da się zauważyć jakieś trendy, dominujące idee, najważniejsze kierunki rozwoju?

Ludzkość już nie daje rady

Zaczyna się od mocnego i, co ciekawe, bardziej emocjonalnego niż badawczego uderzenia.