Tego sporu dramat obyczajowy „Somewhere. Między miejscami” ostatecznie jeszcze nie rozstrzyga. Jej film wygrał ubiegłoroczny konkurs w Wenecji. Mimo spektakularnego sukcesu artystycznego przy oscarowych nominacjach został jednak kompletnie pominięty. To dzieło nad wyraz skromne, w dodatku zrobione jakby ręką nie tej samej reżyserki, która uwodziła nastrojowym „Między słowami” czy anarchizującą, młodzieżową „Marią Antoniną”.
Autorka niebezpiecznie zbliża się tu do granic ekshibicjonizmu. Mówi m.in. o samotności i dorastaniu w domu znanych rodziców, którzy, zajęci robieniem karier, nie potrafią okazać dziecku ciepła. Zaskakuje radykalna forma: ascetyczna, wyciszona, wręcz minimalistyczna, gdzie trwające mniej niż kilka minut ujęcia czy dłużej wypowiadane kwestie dają się zliczyć na palcach jednej ręki.
Ogrywany temat – parodia celebryctwa w amerykańskim show-biznesie – domagałby się niby mocniejszej oprawy, zdolnej przebić medialny zgiełk paparazzich. A tu niespodzianka. Mimo że Coppola dość brutalnie demaskuje jałowy bieg życia hollywoodzkiego gwiazdora (Stephen Dorff), próbującego opiekować się dawno niewidzianą nastoletnią córką (Elle Fanning), film wypełnia monotonia i cisza niemal zupełna. Ograniczając się i pokazując mniej, reżyserka mówi więcej. Jest tu kilka absolutnie wyjątkowych momentów, jak choćby groteskowa scena erotycznego tańca bliźniaczek na rurze, przebijająca absurdem surrealistyczny humor Lyncha. Albo scena okazywania honorów zblazowanemu aktorowi na festiwalu we Włoszech, żywcem przeniesiona ze świata Felliniego.
Patrząc jednak na całość, nie da się ukryć, że mimo poetyckiego wdzięku, zjadliwej ironii, „Somewhere” pozostawia pewien niedosyt.