Film nie wart grzechu
Recenzja filmu: „Sin City: Damulka warta grzechu”, reż. Robert Rodriguez, Frank Miller
Zło jeszcze bardziej złe, grzeszne dziewczyny jeszcze bardziej grzeszne. Parszywe miasto, jak mówi jeden z bohaterów, jeżeli kogoś nie zepsuje, to go splugawi. Może jednak nie każdego, pod warunkiem że stojący po stronie dobra staną się prawdziwymi herosami. Krótko mówiąc, szykuje się niezły łomot, z efektami nie do wytrzymania (np. wydłubywanie oczu), gdyby twórcy nie puszczali do nas oka, że to tylko komiks. Czarno-biały, taki jak uprawia Frank Miller, z dyskretnymi efektami kolorowymi. Na scenariusz złożyły się cztery opowieści, utrzymane w charakterystycznym dla mistrza amerykańskiego komiksu stylu noir, z rysowanymi grubą kreską bohaterami, wygłaszającymi czasami sentencje na bardzo życiowe tematy (niestety, żadnej nie zapamiętałem). Już lepiej, kiedy rozwalają przeciwników, jak poczciwy zabijaka Marv (Mickey Rourke).
Film wystrzałowej pary twórców nie odniósł w Ameryce wielkiego sukcesu, pojawiają się nawet obawy, czy zainwestowane w przedsięwzięcie dolary (60–70 mln) wrócą do producentów. Może za długo kazano czekać na sequel (od 2005 r.), ale też kontynuacja z reguły nie budzi takich emocji jak pierwowzór. Bywają wyjątki, lecz „Sin City: Damulka warta grzechu” do nich nie należy. Trzeba jednak docenić stronę wizualną filmu (wszystkie zdjęcia nakręcono w studiu, z użyciem techniki tzw. green screenu), zaś dodatkową atrakcją jest oglądanie całej brygady znanych aktorów, z Evą Green w tytułowej roli. Była dziewczyna Bonda pokazuje się tu z jak najlepszej strony, nie tylko w scenie kąpieli.
Sin City: Damulka warta grzechu, reż. Robert Rodriguez, Frank Miller, prod. USA, 102 min