Recenzja filmu: „Kobiety mojego życia”, reż. Arnaud Desplechin

Francuski reżyser Arnaud Desplechin zrealizował film, który jest równocześnie nudny i dramatyczny.

Francuski reżyser Arnaud Desplechin zrealizował film, który jest równocześnie nudny i dramatyczny. Niejasny, niewiarygodny, trudny do potraktowania poważnie, bo pełen komplikujących się nieprzerwanie przez dwie godziny ludzkich zależności, i to komplikujących się w takim stopniu, że na ostatnim festiwalu w Cannes porównany został przez „Variety” z „The Room” Tommy’ego Wiseau – chyba najgorszym melodramatem w historii kina. Trójkąt miłosny w „Kobietach mojego życia” rysuje się tak: Sylvia (Charlotte Gainsbourg) opiekuje się niepełnosprawnym bratem albo kolejką górską wjeżdża do obserwatorium, gdzie pracuje jako astronomka.

Kobiety mojego życia (Les fantômes d’Ismaël), reż. Arnaud Desplechin, prod. Francja, 114 min