Przepraszam, jeśli powyższe zdanie ma jakiekolwiek konotacje polityczne. Zresztą takie poprowadzenie fabuły przez Olgę Tokarczuk w książce „Prowadź swój pług przez kości umarłych” (i to jest dopiero tytuł wyzwanie dla wydawców!) dotyczyło czegoś zupełnie innego. Dotyczyło zemsty. A jak tylko napisze się takie słowo, to od razu przychodzi do głowy kolejne: sprawiedliwość. I tutaj można sobie o nim podyskutować w ciepłym fotelu, ale nikt mnie nie przekona, że na przykład niszczenie drewnianych ambon, z których strzela się do saren, jest złe. I niegrzeczne. I niesprawiedliwe, bo to własność cudza. Zwierzęta też wydają się cudzą własnością, którą amatorzy fikuśnych kapelusików z piórkiem traktują wyłącznie jako trofea. Tylko że poroże czy skóra to nie takie samo hobby jak znaczek pocztowy i stara pocztówka. Nawet ustrzelone zwierzęta nie są przedmiotami.
Myśliwi to gatunek ludzi wyjątkowo fałszywych. Wydaje im się, że w imię miłości do zwierząt i zaplanowanej selekcji mają moralne prawo skazywać je na śmierć. Posiadają nawet zbiór swoich etycznych zasad, swoje stowarzyszenia „ekologicznych myśliwych”, wierzących w dobro niesione kulą. Zabijają kłusownicy, my odstrzeliwujemy, a przy tym podziwiamy przyrodę. Mają panowie w zielonych drelichach swoich kapelanów, którzy obiecują im załatwić rozgrzeszenie. Mają swoje tradycje, które zwykle funkcjonują jako swoiste alibi. Bo to przecież spuścizna odstrzału z dziada i pradziada też. Jeśli ktokolwiek ma odwagę krytykować ich działalność, to jakby porywał się na krytykę Tradycji. A to się nigdy nikomu nie opłaca.
Ekologów i obrońców zwierząt traktują fani strzelania mniej więcej w ten sam sposób, w jaki traktowano w książce panią Duszejko: niegroźną wariatkę, której lepiej potakiwać i nie wdawać się w dyskusje o wyższości szczeniaczka nad człowiekiem.