Lata 70., konstytutywne dla tworzenia się nowoczesnej, geopolitycznej gry interesów, przyniosły nowy język dyplomacji. To nie był już tępy żywioł zimnowojennej retoryki, ograniczający się do logiki jądrowego szantażu. Globalna wioska, podzielona mocarstwowo, zaczęła poważne redefiniować pojęcia konieczne do opisu jej własnej kondycji. I tak Fallaci znalazła się w samym środku tygla, w którym politycy, możni tamtych lat, pichcili ze starych komponentów nowe potrawy. Stare komponenty to nieustanne mówienie o demokracji, wolności jednostek i narodów, nowe potrawy – to konkretne działania ofensywne, zabijanie demokracji, jednostek i wolności.
Logika procesu historycznego, zawsze powtarzalna w wymiarze interesów, represji i kłamstw mających na celu zdobycie i utrzymanie władzy, dla Fallaci była nie do przyjęcia. Ta kobieta zawsze wierzyła, że konkretny człowiek jest podmiotem historii. Naiwną wiarą o niezbywalnym prawie do wolności przekonań podzieliła się więc ze swoimi rozmówcami, wśród których znalazły się takie kreatury jak Hajle Syllasje, inkarnacja Boga i króla, czy William Colby, wieloletni szef CIA. Jak wiadomo, ani etiopski mesjasz, ani adwokacina Colby raczej nie podzielali entuzjazmu Fallaci dla takich wartości jak jednostka czy przyzwoitość. Z drugiej strony „Wywiad z historią” przypomina legendarne rozmowy z Willym Brandtem, Goldą Meir i Indirą Gandhi – ludźmi, którzy jak stygmat zapisali się w historii i sporo mówili o jednostce i przyzwoitości.
Te trzy osoby Fallaci potraktowała stosunkowo łagodnie. Dostało się natomiast Henry’emu Kissingerowi, Jasirowi Arafatowi, generałowi Giapowi i wszystkim politykom, dla których wojna jest regularnym instrumentem sprawowania władzy lub jej zdobycia.