Raz, że wdowa. Dwa, że biedna. Trzy, że stara. Cztery, że baba. Pięć, że przechrzta żydowska. Sześć, że brzydka (…) z nogami popuchniętymi, sapiąca, gdy po stopniach wchodzi – a przecież wchodziłam po stopniach coraz wyżej i wyżej, przez Poznań, przez Paryż, aż do samego Rzymu, a dalej do królestwa czynienia cudów i prorokowania, jakby mi aniołowie pod stopy kolejne stopnie kładli ze złota i kryształu” – tak swoją historię w skrócie opowiada w powieści Jacka Dehnela Irena Wińczowa. Oszustka, która podawała się za matkę Makrynę, męczennicę. Uwierzył jej sam papież i Wielka Emigracja, na czele z Mickiewiczem, który dla niej wyparł się Towiańskiego i powrócił na łono Kościoła. Stała się postacią legendą, uosobieniem romantycznego mitu Polski jako męczennicy gnębionej przez Rosjan.
Jacek Dehnel, Matka Makryna, WAB, Warszawa 2014, s. 399