Folk unistyczny

Recenzja płyty: Zygmunt Krauze, „Folk Music”

30 stycznia 2018

Rola kończącego w tym roku 80 lat Zygmunta Krauzego w rozwoju polskiej awangardy wciąż jest w Polsce niedoceniana.

Rola kończącego w tym roku 80 lat Zygmunta Krauzego w rozwoju polskiej awangardy wciąż jest w Polsce niedoceniana. Obeznany od czasu studiów w Paryżu w latach 60. ze światowymi nowinkami, stworzył własną wersję minimalizmu, nazywając ją unizmem (termin zaczerpnięty od malarza Władysława Strzemińskiego). Również on jako pierwszy, na początku lat 70., wrócił do motywów ludowych, odczarowując je z klątwy socrealizmu, ale użył ich po swojemu: stworzył z nich coś na kształt ambientu. „Folk Music” to pierwsze dzieło z tej serii, napisane nie tyle na orkiestrę, ile na 21 zespolików wykonujących różne tańce z Europy Środkowej jednocześnie, w różnych tempach, tworząc „unistyczną” masę, z której wybijają się pojedyncze motywy.

Zygmunt Krauze, Folk Music, Bôłt / DUX

Polityka 5.2018 (3146) z dnia 30.01.2018; Afisz. Premiery; s. 81

Oryginalny tytuł tekstu: "Folk unistyczny"

folk

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.