Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Muzyka

Wiek nadziei

Recenzja płyty: Sokół, „Wojtek Sokół”

materiały prasowe
Trudno uwierzyć, ale to pierwsza solowa płyta jednego z naszych najważniejszych raperów przełomu wieków.

W polskim hip-hopie smuga cienia to już doświadczenie masowe – może przynieść ciekawe skutki, bo pokolenie dzisiejszych czterdziestolatków wśród raperów wydaje się odległe od nowej generacji debiutantów. I Sokół, z racji wieku już na cenzurowanym, wydaje się tę różnicę ogrywać na dość osobistym albumie. Z jednej strony kreśli opowieść, która wydaje się realizacją kapitalistycznego snu polskiego self-made mana z czasów, gdy „telewizja miała rozdzielczość świątecznego swetra”. Z drugiej – młodzież opisuje jako bardziej „pluszową”. Jednocześnie zaprasza do współpracy próbkę tych młodszych, w tym Taco Hemingwaya, celnie dobranych producentów i wokalistów, by stworzyć płytę różnorodną i dopracowaną. Jej największą zaletą pozostają teksty – tu nie kończy się na jednym haśle opisującym wystawne życie, ale na całej historii, która wychodzi od jednego obrazu („Sprytny Eskimos”) albo szalonego snu („Napad na bankiet”). Przebojem, które pogodzi pokolenia, może stać się łotrzykowsko-miłosne „Z tobą”, romantyczne jak na hiphopowe standardy. A nadzieja pokolenia to dystans, którego Sokołowi i jego rówieśnikom wyraźnie przybywa.

Sokół, Wojtek Sokół, Prosto

Polityka 9.2019 (3200) z dnia 26.02.2019; Afisz. Premiery; s. 73
Oryginalny tytuł tekstu: "Wiek nadziei"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną