Osoby czytające wydania polityki

„Polityka”. Największy tygodnik w Polsce.

Wiarygodność w czasach niepewności.

Subskrybuj z rabatem
Teatr

Slow theatre

Recenzja spektaklu: "Zwiastowanie", reż. Lembit Peterson

Lidia Sadowa jako Wiolena Lidia Sadowa jako Wiolena Bartek Warzecha/Teatr Polski w Warszawie / materiały prasowe
Perwersyjnie pociągające, jak filmy klasy C, horrory gore czy program Telewizji Trwam.

W czasach, kiedy sztuka chce nadążać, a nawet wyprzedzać doświadczenie swoich odbiorców, być nie tylko piękną i natchnioną, ale także i przede wszystkim aktualną i użyteczną – w Teatrze Polskim estoński reżyser wystawia sztukę o religijnym powołaniu i jego (ziemskich) konsekwencjach, dziejącą się na wsi w średniowiecznej Francji (czasy Joanny d’Arc). Z czytaniem Biblii, rozważaniami o poświęceniu Bogu lub/i ludziom, odkupieniu świata, niespodziewanymi pielgrzymkami do Ziemi Świętej, trądem jako metaforą grzechu i cudami włącznie. Do tego Lembit Peterson jest artystą bezkompromisowym: archaiczny, trudny dziś do zrozumienia tekst każe mówić aktorom przebranym w siermiężne, budzące śmiech kostiumy, całość inkrustuje pantomimicznymi, rozgrywanymi w zwolnionym tempie, często w półmroku, scenami, tak ważnymi dla rozwoju akcji, jak wstawanie od stołu, schodzenie po podeście czy zaglądanie do kominka. W wygięciach i zastyganiach w symbolicznych pozach przoduje zwłaszcza znana z upodobania do tego typu środków wyrazu artystycznego Halina Łabonarska, grająca matkę podążającej za powołaniem Wioleny (w tej roli, dokonująca cudu uczynienia swojej bohaterki bliską i nieobojętną widzom, świetna Lidia Sadowa).

Gdzieś od połowy czterogodzinnego spektaklu pretensjonalność dialogów, rozbrajający brak pomysłu na rozegranie kolejnych scen i patos (wzmacniany przez odgłosy dzwonów kościelnych, ćwierkające ptaszęta, psalmy w wykonaniu dzieci oraz ciągłe zapalanie i gaszenie świec) stają się dla widza perwersyjnie pociągające. Jak filmy klasy C, horrory gore czy program Telewizji Trwam.

Paul Claudel, Zwiastowanie, reż. Lembit Peterson, Teatr Polski w Warszawie

Polityka 10.2012 (2849) z dnia 07.03.2012; Afisz. Premiery; s. 69
Oryginalny tytuł tekstu: "Slow theatre"
Reklama

Czytaj także

null
Ja My Oni

Jak dotować dorosłe dzieci? Pięć przykazań

Pięć przykazań dla rodziców, którzy chcą i mogą wesprzeć dorosłe dzieci (i dla dzieci, które wsparcie przyjmują).

Anna Dąbrowska
03.02.2015
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną