Jako Rosjanie, jako Polacy

Recenzja spektaklu: „Borys Godunow”, reż. Iwan Wyrypajew

28 czerwca 2016

Na pierwszym planie Bartłomiej Szczeszek (Jurodiwyj) Magdalena Ośko / materiały prasowe

Rosyjski reżyser zadebiutował w operze rosyjskim dziełem i znalazł w nim od razu to, czego zwykle szuka w teatrze.

Rosyjski reżyser zadebiutował w operze rosyjskim dziełem i znalazł w nim od razu to, czego zwykle szuka w teatrze. Jak deklaruje, najważniejsza dla niego jest psychologia postaci oraz emocje nimi kierujące, a stykając się z „Borysem Godunowem”, stwierdził, że wszystko to zawarte jest już w samej muzyce. Stworzył więc spektakl całkowicie jej podporządkowany, z pełnym dla niej szacunkiem. Żadnych przeniesień do innych realiów, wręcz drobiazgowe nawiązanie do epoki poprzez piękne kostiumy Katarzyny Lewińskiej, za to na tle minimalistycznej wręcz dekoracji Anny Met (w II akcie, tzw. akcie polskim, rzecz się dzieje jedynie na tle kurtyny w formie arrasu, podniesionej trochę dla lepszej akustyki, w III akcie scena jest praktycznie pusta).

Modest Musorgski, Borys Godunow, reż. Iwan Wyrypajew, Teatr Wielki w Poznaniu

Polityka 27.2016 (3066) z dnia 28.06.2016; Afisz. Premiery; s. 73

Oryginalny tytuł tekstu: "Jako Rosjanie, jako Polacy"

Iwan Wyrypajew

Dorota Szwarcman

Krytyczka muzyczna działu Kultura w „Polityce” (od 2002 r.). Absolwentka studiów kompozycji na warszawskiej uczelni muzycznej. Wcześniej pracowała w kwartalniku „Polish Music/Polnische Musik” (dziś nieistniejącym), „Gazecie Wyborczej” oraz „Wprost”. Publikowała także m.in. w „Ruchu Muzycznym”, „Midraszu”, „Tygodniku Powszechnym”, „Jazz Forum”. Autorka książek: „Razem w życiu i muzyce. Rozmowy z Ewą Podleś i Jerzym Marchwińskim” (PWM 2001) i „Czas Warszawskich Jesieni. O muzyce polskiej 1945–2007” (Stentor 2007). Laureatka Nagrody Honorowej Związku Kompozytorów Polskich (2009) i odznaki „Zasłużony dla kultury polskiej”.