Miej własną politykę.

Pierwszy miesiąc prenumeraty tylko 11,90 zł!

Subskrybuj
Teatr

Powrót klasyki

Recenzja spektaklu: „Don Kichot”, chor. Henryk Konwiński i Liliana Kowalska

„Don Kichot”, chor. Henryk Konwiński i Liliana Kowalska „Don Kichot”, chor. Henryk Konwiński i Liliana Kowalska Krzysztof Bieliński / materiały prasowe
Przedstawienie dostarcza przyjemnych wrażeń.

Po 16 latach nieobecności „Don Kichot” powrócił do Opery Śląskiej w zmienionej inscenizacji i z nowym składem zespołu. Premiera odbyła się z okazji Międzynarodowego Dnia Tańca. Na stosunkowo małej scenie twórcom udało się zachować widowiskowy, optymistyczny nastrój baletu – o miłości (z przeszkodami) córki oberżysty Kitri i biednego cyrulika Basilia oraz o błędnym rycerzu walczącym z wiatrakami i jego wiernym słudze Sancho Pansie. Henryk Konwiński płynnie poprowadził narrację i doskonale wyreżyserował komiczne części spektaklu. Stworzył przejrzyste i dynamiczne układy choreograficzne składające się z tańców klasycznych i charakterystycznych – hiszpańskich oraz cygańskich. Fragmenty złożone z choreografii Mariusa Petipy z 1869 r. z pietyzmem opracowała Liliana Kowalska. Scenografia i kostiumy zaprojektowane przez Ireneusza Domagałę – choć lekko démodé – wpisały się w umowny charakter całości.

Zespół zaczyna dopiero szlifować klasyczny repertuar, zabrakło jeszcze odwagi, by się wariacjami pobawić, dodać coś od siebie. Trochę blado wypadły „Driady” i taniec Cyganki. Ale przedstawienie dostarczyło przyjemnych wrażeń, a kulminacyjne „Grand pas de deux” Kitri (Michalina Drozdowska) i Basilia (Douglas de Oliveira Ferreira) zatańczone zostało czysto, pewnie i z wyczuciem stylu.

Don Kichot, chor. Henryk Konwiński i Liliana Kowalska, muz. Ludwig Minkus, dyr. Arif Dadashev, Opera Śląska w Bytomiu

Polityka 20.2019 (3210) z dnia 14.05.2019; Afisz. Premiery; s. 76
Oryginalny tytuł tekstu: "Powrót klasyki"
Więcej na ten temat
Reklama

Czytaj także

Klasyki Polityki

Uczulenie na ludzi. Skąd się bierze ekstremalna nieśmiałość

Ekstremalna nieśmiałość – tak określa się fobię społeczną. To lęk przed byciem obserwowanym i ocenianym, przed kompromitacją i upokorzeniem. Dziś, gdy przez życie idzie się przebojem, musi być szczególnie dotkliwy. Mało teraz miejsca dla nieśmiałych.

Joanna Podgórska
17.09.2005
Reklama

Ta strona do poprawnego działania wymaga włączenia mechanizmu "ciasteczek" w przeglądarce.

Powrót na stronę główną