Ewa i Andrzej Partum. Po Katarzynie Kobro i Władysławie Strzemińskim była to chyba najbardziej znacząca para powojennej awangardowej polskiej sztuki. Ich dorobek jest przypominany; teraz przyszedł czas na Ewę Partum. Dopiero z perspektywy kilkudziesięciu lat widać, w jak wielu obszarach jej twórczość można uznać za prekursorską. Budowała podstawy rodzimej sztuki konceptualnej i krytycznej, ale szczególnie pamięta jej się to, co dziś określamy modnym terminem „gender”, a wówczas było po prostu sztuką feministyczną. Takie akcje artystyczne, jak „Legalność przestrzeni” (chaos ustawionych koło siebie znaków zakazu i nakazu, w części wymyślonych przez artystkę) czy „Samoidentyfikacja” (naga Partum zderzona z licznymi ważnymi przestrzeniami publicznymi), należą do kanonu najważniejszych działań awangardowych lat 70. XX w.
Ewa Partum, Nic nie zatrzyma idei sztuki, Muzeum ms2, Łódź, wystawa czynna do 15 lutego 2015 r.