Wróblewski po francusku

Recenzja wystawy: „Andrzej Wróblewski: Recto/Verso. 1948–1949, 1956–1957”

17 lutego 2015

Andrzej Wróblewski, „Dworzec na ziemiach odzyskanych” Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie / materiały prasowe

Tak pomyślaną wystawę ogląda się z dużym zainteresowaniem, a bogactwo zgromadzonych prac robi wrażenie.

O Andrzeju Wróblewskim napisano tyle książek i esejów oraz zorganizowano tyle wystaw jego prac, że każde kolejne przedsięwzięcie ekspozycyjne rodzi pytanie: czy jest jeszcze coś do odkrycia? Okazuje się, że Éric de Chassey, kurator z Francji, ma swoje pomysły na Wróblewskiego. Nawet dwa, oba faktycznie nietuzinkowe, ale też dyskusyjne. Pierwszy to taki, by z jego twórczości wypreparować tylko dwa okresy (podkreślone w tytule wystawy): samego początku i końca malarskiej aktywności. Fakt, to lata najważniejsze i najbardziej odkrywcze. Ale też całkowite pominięcie socrealizmu wydaje się wycięciem niezwykle ważnego, dramatycznego i dopełniającego elementu tej artystycznej układanki.

Andrzej Wróblewski: Recto/Verso. 1948–1949, 1956–1957, Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, wystawa czynna do 17 maja

Polityka 8.2015 (2997) z dnia 17.02.2015; Afisz. Premiery; s. 73

Oryginalny tytuł tekstu: "Wróblewski po francusku"

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.