Recenzja wystawy „Złoty wiek malarstwa węgierskiego 1836–1936”

Odkrywanie malarstwa węgierskiego, które ciągle jest w Polsce słabo znane, to zapewniam duża estetyczna frajda.

Gdy przed dwoma laty zaczęto przygotowywać tę wystawę, zapewne nikt nie sądził, jak gładko zgra się z obecnymi politycznymi sojuszami naszych rządzących. Ale ponieważ to wystawa historyczna, bardziej zasadne wydaje się odwołanie do starego powiedzenia o Polaku i Węgrze – i sprawdzenie, czy poza bitką i szklanką łączyła ich może także sztuka. Tym bardziej że wystawa dotyczy epoki, którą w rodzimym malarstwie także moglibyśmy określić mianem „złotego wieku”. Cóż, Węgrzy pod butem Habsburgów radzili sobie całkiem dobrze, więc i ich sztuka w XIX w. raczej nie krzepiła serc, tylko zajmowała się pięknem w czystej postaci. Później punktów stycznych pojawia się coraz więcej, bo i my, i oni dość konsekwentnie podążaliśmy od kulturowego prowincjonalizmu ku przynależności do wielkiej europejskiej rodziny artystycznej.

Złoty wiek malarstwa węgierskiego 1836–1936, Muzeum Narodowe w Krakowie, do 22 stycznia 2017 r.