Jasna strona Chin

Recenzja wystawy: „Życie mieszkańców Chin pod koniec panowania dynastii Ming”

23 stycznia 2018

Pojemnik z dekoracją przedstawiającą Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju, dynastia Ming (1368–1644). Stołeczne Muzeum Chin/MNW / materiały prasowe

Wystarczy się chwilę wpatrzyć w bambusowy pojemnik z dekoracją przedstawiającą Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju, by duszę zalała fala czystej estetycznej radości.

Pod fatalnym tytułem (czy to praca doktorska czy ekspozycja dla narodu?) kryje się wystawa budząca nostalgię i smutek. Albowiem oglądając doskonałe wyroby sprzed ponad trzech wieków, trudno uniknąć choćby przelotnej refleksji na temat powolnego zwijania się cywilizacji. I podświadomego choćby konfrontowania tych elegancko wyeksponowanych, niezwykłych dzieł sztuki, obiektów kultu (a szczególnie wyrobów codziennego użytku) z dzisiejszym obrazem Państwa Środka zalewającego świat miliardami przedmiotów byle jakich, brzydkich, kiczowatych. Misternie rzeźbione jadeitowe naczynia, wyrafinowana porcelana i zwoje malarskie, wysmakowane drobiazgi ułatwiające życie, uduchowione rzeźby Buddy.

Życie mieszkańców Chin pod koniec panowania dynastii Ming, Muzeum Narodowe we Wrocławiu, do 11 marca

Polityka 4.2018 (3145) z dnia 23.01.2018; Afisz. Premiery; s. 77

Oryginalny tytuł tekstu: "Jasna strona Chin"

sztuki wizualne

Piotr Sarzyński

Z wykształcenia socjolog. W „Polityce” od 1986 r. Zajmuje się problematyką kulturalną, a szczególnie popularyzacją sztuki, architekturą i designem. W latach 1988–96 współautor i prowadzący liczne programy w TVP (m.in. „Studio Otwarte”, „Kawa czy herbata?”). Autor pięciu książek, m.in. „Przewodnika po rynku malarstwa” i „Wrzask w przestrzeni. Dlaczego w Polsce jest tak brzydko”.