Jerzy Janowicz sięgnął wysoko

O takie bajki w zawodowym sporcie coraz trudniej. Swą nierzeczywistość Jerzy Janowicz tworzył nie tylko pokonując w paryskim turnieju kolejnych rywali z czołówki światowego rankingu, ale też kiedy z emocji i szczęścia nie dojadał, nie dosypiał, przesiadywał przed komputerem do późnej nocy, a potem grał w kolejnych rundach tak, jak lubi najbardziej – na swoich warunkach. Aż do finału, w którym jego paliwo się wypaliło. Wyczyn Janowicza jest niebywały, bo zdarzył się w prestiżowym turnieju, gdzie podział łupów z grubsza odpowiada rankingowej hierarchii. Drabinka jest zawsze układana według zasady: im niżej w rankingu, tym bardziej pod górę. Każdy organizator wychodzi z założenia, że na widza najlepiej działa magia wielkich nazwisk. Faworytom nie dość, że oszczędza się eliminacji, to często zaczynają turniej od drugiej rundy. Schody czekają na nich mniej więcej od ćwierćfinału. Kwalifikanci bardzo rzadko docierają do finału turnieju tej rangi (m.in. udało się to Rumunowi Andreiowi Pavlowi w 2003 r. w Paryżu oraz Argentyńczykowi Guillermo Canasowi w 2007 r. w Miami). Szukając punktu odniesienia dla sukcesu Janowicza, niektórzy wspominają też Brazylijczyka Gustavo Kuertena, który w 1997 r. zwyciężył we French Open, przystępując do niego z pozycji rankingowej 66. Zanim przegrał z kontuzjami, jeszcze dwa razy triumfował na kortach Rolanda Garrosa. Skrajny indywidualista 22-latka z Łodzi odkrywa teraz nie tylko Polska, ale cały sportowy świat, pytając z niedowierzaniem: skąd ty się wziąłeś? Nie można jednak o nim powiedzieć: pan nikt. Kilka lat temu dotarł do finałów juniorskich turniejów US Open i French Open, od 17 roku życia jest zawodowcem. Ale wciąż jego codziennością były turnieje dla pretendentów, na których ciułał grosze i punkty potrzebne do marszu w górę rankingu. Ten rok okazał się przełomowy – trzecia runda Wimbledonu i awans do pierwszej setki klasyfikacji. W jego sportowej historii są składniki obowiązkowe, jak nadzwyczajna ambicja oraz nieprzeciętny talent do sportu, w czym musi być pewna zasługa genów. Dyscypliną pierwszego wyboru była siatkówka – grali w nią oboje rodzice. Mama Anna nawet w reprezentacji. – Jerzyk się do sportu zespołowego nie nadaje, jest skrajnym indywidualistą. Jak na podwórku wybierano drużyny, to zawsze chciał być kapitanem. Drugie miejsce to był dla niego koniec świata. Nie zjednywało mu to wśród rówieśników wielu przyjaciół – opowiada ojciec, również Jerzy. Wychować Jerzyka na tenisistę nie było łatwo, głównie z powodu siermiężnych warunków w rodzinnym mieście. Ojciec wspomina, że Jerzyk – jak na dziecko – traktował tenis zaskakująco poważnie i kiedy trzeba było trenować zimą pod nieogrzewanym balonem, to nie marudził. – Zanim rozpoczęły się zajęcia, usuwałem z kortów zamarznięte kałuże. Treningi nie trwały dłużej jak pół godziny, bo kostniały ręce. Ale przynajmniej Jerzyk miał poczucie, że rutyna jest podtrzymywana – opowiada Janowicz senior. – Zacząłem z nim pracować pod koniec szkoły podstawowej – wspomina były trener Jakub Ulczyński. – Od razu uderzyły mnie jego dojrzałość i świadomość. Wiedział, czego mu potrzeba, a jego wskazówki były dla mnie tym, czym dla mechaników uwagi Roberta Kubicy o pracy bolidu. I Jerzyk niczego nie robił wbrew sobie – jak nogi odmawiały mu posłuszeństwa, to się pakował i wracał do domu. Nie było z nim dyskusji. Oprócz czasu i uwagi rodzice poświęcali dla kariery syna coraz więcej środków. Sprzedawali kolejne interesy – sklep ze sprzętem sportowym, sklep z telefonami komórkowymi, siłownię, fitness. – Musieliśmy wybrać: albo tenis, albo biznes. Zdarzało się, że decyzje podejmowaliśmy z dnia na dzień. Postawiliśmy wszystko na rozwój Jerzyka. On miał potencjał, my intuicję – mówi Janowicz senior.   Dopiero po finale juniorskiego US Open młody Janowicz został objęty finansowaniem przez Polski Związek Tenisowy. Zaczęło się od drobnego stypendium. W sumie – jak precyzyjnie informuje sekretarz generalny PZT Wojciech Andrzejewski – Janowicz otrzymał na swoje zawodowe wydatki 528 tys. zł. – Niestety, inwestowanie w kariery naszych tenisistów zamarło cztery lata temu, wraz z końcem mecenatu Ryszarda Krauzego. Związek znalazł się wtedy nad przepaścią – dodaje Andrzejewski. Państwo Janowiczowie chwilowo nie mieli czego sprzedać, agencja menedżerska Lagardere nie umiała znaleźć dla Jerzyka sponsora, w końcu skreśliła tenisistę z listy swoich klientów. Karierę uratowały znajomości ojca z kortów – dotarł dzięki nim do właściciela firmy budowlanej PBG Jerzego Wiśniewskiego, który zgodził się sponsorować juniora. Gdy i to źródło wyschło, tata znów chwycił za telefon. Dziś pierwszy na liście sponsorów jest Stanisław Churas, właściciel firmy Carbo-Koks. Prawie wszyscy dobroczyńcy mają wspólną cechę: sami w tenisa grają albo organizują miniturnieje. Stworzony do rywalizacji Początek roku nie zwiastował przełomu. Jerzy startował z trzeciej setki rankingu. Wydawało się, że współpraca z trenerem Kimem Tillikainenem przestaje się układać. Janowicz nie wziął udziału w wielkoszlemowym Australian Open, bo podróż była zbyt droga. – Frustrowało go, że rankingowa pozycja nie oddaje zaangażowania sił i środków – mówi Jakub Ulczyński. Janowicz senior mówi, że pieniędzy zainwestowanych w karierę syna nie liczył, żeby się nie dołować. Ale nigdy nie miał wątpliwości, że ta inwestycja się zwróci. – Rodzice byli absolutnie przekonani, że Jerzyk przebije się do światowej czołówki. Nawet mnie zarazili tym optymizmem, choć jako psycholog powinienem być odporny na wpływy. Uwierzyłem, że wszystkie elementy sukcesu w tym przypadku są na swoim miejscu, potrzeba tylko czasu. Gdybym był dzieckiem i chciał uprawiać sport, marzyłbym o takich warunkach, jakie stworzyli Jerzemu rodzice – opowiada psycholog Marcin Kwiatkowski, od półtora roku współpracujący z Jerzykiem. Natura dała Janowiczowi warunki fizyczne, które na korcie bardzo się przydają. 203 cm wzrostu i szybka ręka przekładają się na piekielnie szybki serwis. Jest zresztą, obok Chorwata Ivo Karlovicia, współrekordzistą świata w szybkości podania – 251 km/h. Jak na swój wzrost, Jerzyk jest zaskakująco sprawny. To też zasługa rodziców, którzy posyłali go nie tylko na tenisowe lekcje, ale również na zajęcia z przygotowania ogólnorozwojowego pod okiem trenera Mieczysława Bogusławskiego. Ale i tej współpracy nie udało się utrzymać – skuszony większymi pieniędzmi trener wyjechał trzy lata temu do Kazachstanu. Marcin Kwiatkowski dodaje, że oprócz talentu i umiejętności Janowicz ma jeszcze coś: jest stworzony do rywalizacji, a wielkie sceny go nie peszą. – Moja rola w jego sukcesie jest prawie żadna. Pewności siebie nie muszę mu dodawać, więc nasza współpraca polega przede wszystkim na badaniach, np. zdolności psychomotorycznych. Pracowałem z kilkuset sportowcami, medalistami olimpijskimi i mistr